Ωδή στη φραπα

Σε ένα από τα μεγάλα πολιτισμικά επιτεύγματα της πόλης μας...



Χατζηφραγκέτα. (Όλα τα λεφτά το κλείσιμο)

Mogwai - Burning Film

Μου θύμισε λοιπόν το προηγούμενο post του κάλπμαν το ταινιάκι των Mogwai (ονόματι Burning) του οποίου teasers κυκλοφορούν εδω και καιρό στο youtube και θα κυκλοφορήσει κανονικά τον Αυγουστο (αυτό τον Αύγουστο) απ' όσο γνωρίζω. 

Πάρτε μια γεύση λοιπόν από μερικά γνωστά κομμάτια των Mogwai και αφεθείτε στους ήχους τους με την βοήθεια της ατμόσφαιρας που δημιουργεί το ασπρόμαυρο των video.

Στο σπίτι μας...

...για τρελά γούστα!

Keanu

Όταν ο Elvis συνάντησε τον Junkie XL το 2002 για διαφήμιση μιας εταιριούλας (γνωστής αλλά δεν έχει σημασία) το αποτέλεσμα ηταν gamato. Σαν άλλος Fatboy Slim ο τυπάς μας χάρισε την πιο φρέσκια έκδοση ενός πολύ ανεβαστικού (αλλά καθόλου ξεπερασμενου) ρυθμού στο "A little Less Conversation".

Παρακάτω μια σύνθεση με theme το κομμάτι και ήρωα τον Keanu Reeves που με έφτιαξε τη διάθεση κατα πολύ... (το original clip εδώ)

Στις δύσκολες τούτες μέρες, χρειάζονται δράσεις και όχι λόγια... και ο Keanu μας το δείχνει με τον τρόπο που ξέρει αυτός καλύτερα.

..."wow" :P

5ive - Hesperus

Όπως λένε και τονίζουν σε κάποια reviews που διάβασα δεν είναι η boy band 5ive. Όχι ότι τους ήξερα και από χθες τους τελευταίους αλλά κουβέντα να γίνεται.

Ετούτοι εδώ παίζουν post rock, κινούμενοι ανάμεσα σε stoner metal και πιο χαλαρούς post rock ήχους. Βαριές, ευέξαπτες κιθάρες σε ωραία δεμένα κομμάτια με ενδιαφέρουσες εναλλαγές που δεν κουράζουν αλλά κρατάνε το ενδιαφέρον σε όλο τον δίσκο. Προσωπικά μου θύμισαν ένα μείγμα Pelican και And So I Watch You From Afar (οι "μπουκωμένες" κιθάρες των πρώτων και τα ριφάκια των δεύτερων).

Τα κομμάτια έχουν ένα χαρακτήρα αφηγηματικό. Ιδιαίτερα το News I  το οποίο στα 2/3 του είναι ήπιο κρύβοντας μέσα του κάτι σαν προειδοποίηση και το υπόλοιπο είναι ένα ξέσπασμα.

Deftones - "Diamond Eyes"

Χεχ. Το βάπτισμα πυρός με την πειρατεία στο Ίντερνετ το έλαβα μέσω Napster. Τα δύο πρώτα κομμάτια που κατέβηκαν μετά συστάσεως και πολύ προσπάθειας (36.6 kbps modem και δωρεάν σύνδεση μέσω x-treme γαρ.) ήταν το "Closer" των Nine Inch Nails και το "Falling Away From Me" των Korn.

Το αποτέλεσμα για όσους με γνωρίζουν, και δη μουσικά, είναι εμφανές. Ανήκω περήφανα στη γενιά που έζησε τις ένδοξες μέρες της Nu-metal, με την Roadrunner να γίνεται κολοσσός, τα αγγλικά και αμερικάνικα περιοδικά να ασχολούνται με την πάρτη μας στα 2/3 της ύλης και των εξώφυλλων τους, και η οργή της νεολαίας που χωρίς να το καταλαβαίνει ακριβώς αισθανόταν την άφιξη του κόσμου του Bush, της τρομοκρατίας, της οικονομικής και ηθικής χρεωκοπίας, και έφερε μια απίστευτη και αδικαιολόγητη στους τρίτους οργή. Σαν τα emo, μόνο με τα αρχίδια της punk και μόνιμη περίοδο.

Ωραίες εποχές.

Μέσα στις μπάντες που είχαν ξεχωρίσει τότε, οι Deftones. Χωρίς την εκκεντρική εμφάνιση άλλων σχημάτων όπως οι Slipknot, Static-X, Korn και Manson, οι Deftones ξεχώριζαν αρχικά στο πόσο συμβατικοί φαινόταν στον χώρο τους, μαζί με την υποστήριξη της Maverick Records, το παρακλάδι της Warner που είχε αγοράσει η Madonna. Το ηχητικό αποτέλεσμα;

Μερικά από τα βαρύτερα riffs της nu-metal, σε κοφτούς ρυθμούς που σε γρονθοκοπούν μέχρι καθήλωσης ή πιο συχνά χτυπήματος σε σαλόνια, εφηβικά και φοιτητικά δωμάτια, και ένας Chino Moreno, με τις φωνητικές του επιδόσεις να κυμαίνονται από τραγούδι σε ψυχωτικές εκρήξεις ενός ανθρώπου φαινομενικά φυσιολογικού που απλά ξεπερνά κάθε όριο συγκράτησης και χάνεται μέσα στην οργή του, βγάζοντας στίχους και ήχους σκοτεινούς και άρρωστους, ακόμα και όταν δίνονται μελωδικά ή σχεδόν ψιθυριστά (πχ. το απίστευτο "Change (in the house of flies)" ), πάντα ανακλώντας την εικόνα της μπάντας και συχνά των ακροατών για τον κόσμο γύρω τους.

Το "Diamond Eyes", η τελευταία δημιουργία των Deftones, δεν ξεφεύγει από την συνταγή που τους ξεχώρισε από το κύμα σχημάτων της εποχής που οδήγησε και το είδος σε τελικό ξεπεσμό. Με singles όπως το "Rocket Skates" "Diamond Eyes" και άλλα διαμάντια μέσα στο δίσκο όπως το "CMND/CTRL" και το "This Place Is Death", ο δίσκος δεν θυμίζει απλά τις καλές μέρες των Deftones, αλλά όλης της Nu-Metal, της ποιότητας των δίσκων που την ανέβασαν στο προσκήνιο, και το πως θα μπορούσε να ξαναμπεί εκεί.   

Ενοχλήστε λοιπόν τους γείτονες σας με τα official videos των 2 singles παρακάτω..

Deftones - "Rocket Skates"


Deftones - "Diamond Eyes"

O.Children. Post-Punk. Ρε.

Το παραπάνω είναι quote της Φρύνης στην οποία οφείλουμε και την ανακάλυψη της εν λόγω μπάντας..

Μια και δεν είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι δεν χρειαζόμαστε άλλες μπάντες που να μεγάλωσαν με Joy Division πέρα απ' τους Joy Division, μπορώ να πω πως γουστάρω τρελά O.Children. Σοβαρά, είχα να χαρώ τόσο με new-wave που δεν κυκλοφόρησε το 19-κάτι από όταν βγάλαν τον πρώτο δίσκο τους οι She Wants Revenge.

Επιρροή, υπάρχει προφανώς. Και από Joy Division και από Bauhaus και από Cave (εξ'ου και το όνομα) και γενικά ένα ωραιότατο κολάζ ήχων των late 80s-90s. Την διαφορά κάνει ο frontman Tobias O'Kandi, ο οποίος θα μπορούσε να είναι μπασκετμπολίστας με το ύψος του ή να τραγουδάει κάτι σε πιο soul, αλλά η χαρακτηριστικά μαύρη χροιά της φωνής του σε συνδυασμό με τον παραπάνω ήχο, καθώς και η ένταση του ως τραγουδιστή, σπρώχνουν τα κομμάτια των 2 singles σε κάτι σημαντικά περισσότερο από το demo μιας παρέας που προσπαθεί να το παίξει JD το 2010.

Επιπλέον, πείτε ότι θέλετε για την ουσία που βρίσκεται στον ήχο μιας μπάντας και όχι στα κλιπάκια, αλλά θέλω να βρω άνθρωπο που δεν θα εκτιμήσει τα υπέροχα videos και των 2 singles, που αν μη τι άλλο, αναδεικνύουν φοβερά την ένταση και δραματικότητα του Tobias.. "Ruins" και "Dead Disco Dancer" λοιπόν, σε σειρά κυκλοφορίας, με το πρώτο LP τους να κυκλοφορεί τέλος Ιουλίου..

O.Children - "Ruins"


O.Children - "Dead Disco Dancer"

Armada Singing Competition ( Gaia )

Για να ελαφρύνει λίγο η ατμόσφαιρα μετά τους maiden :P , ρίξτε μια ματία σε έναν διαγωνισμό που τρέχει μέσω youtube. Τελικά υπάρχουν ταλεντάκια κρυμμένα αναμεσά μας. 

Καλή επιτυχία στην Gaia που μετά το ραδιόφωνο ετοιμάζεται να κατακτήσει και την παγκόσμια μουσική σκηνη :) .

The (new) Final Frontier

Έσκασε σα βόμβα στα αυτιά μου η ανακοίνωση του νέου album των Iron -muthafucn' Maiden! Ίσως είχα απορροφηθεί αρκετά δίνοντας βάση σε διάφορες άλλες μουσικές το τελευταίο διάστημα.. (ίσως η πολύ ενασχόληση με τη σχολή :P - λέμε τώρα) Είχα σταματήσει να παρακολουθώ τις κινήσεις ενός από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα - όλων των εποχων! (χαλαρά).

Εντάξει, δεν θα το κρύψω, μετά το Brave New World το 2000 δεν άκουσα album αντάξιο των προηγούμενων... προφανώς δεν περιμένω κάτι πιο δυνατό από το Powerslave, κάτι πρωτόγνωρο σαν το Somewhere in Time ή το επικό Piece of Mind! Αλλά το νέο Final Frontier, θα έχει κάτι κοινό με αυτά! Η ηχογράφηση του έγινε στα Compass Point Studios, σε ένα πραγματικά αποκρουστικό μέρος του πλανήτη μας. Μάλιστα, λίγο πριν ξεκινήσουν μια ακόμη παγκόσμια περιοδεία, οι Maiden μέσω του επίσημου site επιτρέπουν το δωρεάν κατέβασμα του El Dorado μαζί με το νέο artwork του album (κλασσικά, μας έχουν συνηθίσει να τα σπάει!) για να τσιμπολογάμε μέχρι την κυκλοφορία του!!! Pretty awsome κίνηση παίδες!

Προσωπικά το τραγούδι το βρήκα ψιλομέτριο, με λίγες καλές στιγμές.. Οι solies των Murray, Gers, Smith ακόμη και τα λίγα σημεία που φωνάζει ο Bruce είναι τα αξιοσημείωτα σε ένα μάλλον αδιάφορο τράγούδι (σε σύγκριση με τα υπόλοιπα στα 14 προηγούμενα albums).

Αναμένω να το ακούσω ανήμερα των γενεθλίων μου, όποτε και ανκοινώθηκε η κυκλοφορία του - να ένα ωραίο δωράκι... όσοι σκοπευετε.. ανκούτε??!! Σε συνέντευξή του ο Bruce έκανε λόγο για το πόσο τρομαχτικά ολόιδιο έχει παραμείνει το studio από το 83-86 που είχαν βρεθεί εκεί τελευταία φορά, που έκανε την ατμόσφαιρα πιο οικεία σε όλους.

Έτσι και έχει αποτυπωθεί και στο Final Frontier ένα ποσοστό της σπίθας και έμπνευσης που είχαν βρεί τότε, θα μιλάμε για το come-back της δεκαετίας...

Όπως και να'χει πάντως, Maiden είσαι...

Up The Irons!

RIP Ronnie...

"...The world is full of kings and queens, who blind your eyes and steal your dreams..."

Rest in peace Ronnie...

Πληρωμένο τραγούδι

Με την όλη κατάσταση της ελλάδας τον τελευταίο καιρό, ενα τραγούδι έπαιζε στο κεφάλι μου συνεχώς...

Από τα λιγότερο γνωστα τραγούδια του Αγγελάκα, με διαφορετικό στυλ από τα υπολοιπα, στον τεταρτό δίσκο που τους καθιέρωσε στην κορυφή του ελληνικού rock "9 πληρωμένα τραγούδια" το 1993, 10 χρόνια από την ίδρυση τους...

Στίχοι του Γίαννη Αγγελάκα και μουσική του Γιώργου Καρρά, οι 2 πρωτεργάτες του εγχειρήματος που άκουγε στο όνομα Τρύπες και παραμένει επίκαιρο όσα χρόνια και αν περάσουν..

Ironmen AC/DC...

ACDC Vs Iron Man 2 - Architectural Projection Mapping on Rochester Castle from seeper on Vimeo.

Με τό δειξε ο fix πριν λίγο...
Απλά απόλαυση...!

PS. Iron Man Rulez !..!

Brant Bjork

Τον ξέθαψα ψάχνοντας διάφορες stoner-ο-μπάντες που ανακάλυπτα δεξιά κι αριστερά. Λογικό δηλαδή μιας και είναι σημαντική φιγούρα της stoner /  desert σκηνής εκεί στο Αμέρικα. Είναι κιθαρίστας, drummer, παραγωγός και μαζί με κάτι άλλα ντόπια παιδιά έφτιαξαν τους Kyuss τους οποίους αργότερα άφησε  ιδρύοντας το 2004 τους "Brant Bjork and the Bros". (Για παραπάνω πληροφορίες απευθυνθείτε στο wikipedia, βαριέμαι να τα μεταφράζω :P)

Αυτό που έχει σημασία είναι το ότι έχει γράψει πολυ ωραία κομματάκια, με ωραία ριφάκια ,επαρκώς βρώμικες κιθάρες και ένα άρωμα blues.

 

 

Μπουζουριάστε τον ελέφαντα.

ή σε λιγότερο argot και πιο αγγλικά, Cage the Elephant.

5 καμμένα παλικάρια απο το Kentucky, με επιρροές από Led Zep έως Chuck Berry έως Pixies, που ροκάρουν, όχι με την 70s hard rock αισθητική των Radio Moscow πχ, αλλά με ένα φοβερά πιασάρικο μείγμα blues, alt και παραδοσιακής ροκ και γερές δόσεις ενέργειας, που σε μένα θύμισαν λίγο Beastie Boys, λίγο Bloodhound Gang, και ο ghostdog τους βρήκε εξίσου ανεβαστικούς με την πρώτη προσπάθεια των Frattelis.

Μεγάλη κουβέντα, με την οποία όμως συμφωνώ, οπότε απολαύστε το "In One Ear" το πρώτο track του album "Cage The Elephant" (σοκ), καθώς και το πρώτο single τους, απ'το οποίο και τους μάθαμε (να 'ναι καλά το Borderlands), το φοβερό "Ain't no rest for the wicked"..

Τι τρελός κόσμος...

Μια τυχαία ανακάλυψη για την οποία ευχαριστούμε πρώτα τους τύπους που γίνονται θυσία και αντί να χάνονται στα live κάθονται και τραβάνε με κινητά κάμερες και ότι έχουν videos για να χαζρύουμε εμείς οι απόντες στο youtube. Έπειτα, έ, όλο και πρέπει να ευχαριστήσουμε και τους υπαίτιους για το post. Κάποτε ήταν οι Tears for Fears, οι οποίοι εν έτει 1982 τραγούδαγαν για το πόσο τρελός είναι αυτός ο κόσμος, ώ μαμά. Ένα μελαγχολικό αλλά παιχνιδιάρικο new wave κομμάτι, αν κάτσεις να το συγκρίνεις μουσικά με την κατάσταση που αποτυπώνουν οι στίχοι, αλλά η αλήθεια να λέγεται, τα 80ς ήταν, δεν θα περίμενε κανείς κάτι το διαφορετικό.



Enter the 2ks λοιπόν, και στα πλαίσια του soundtrack μιας ταινιούλας που μπορεί να έχετε δεί και αν όχι θα πρεπε να ντρέπεστε, Donnie Darko ονόματι, δύο άλλοι τύποι ξαναπιάνουν το παράδοξο αυτό των Tears for Fears και μας δίνει μια αργή, ακουστική εκδοχή, η οποία με την φωνή και κιθάρες των Gary Jules και Micahel Andrews σου κάνει την καρδιά κομμάτια απ'το παράπονο, δοσμένη υπέροχα με ένα videο παιδιών να παίζουν έξω απο σχολείο, δείχνοντας μας πόσο έχουμε ξεχάσει, φρέσκοι από τα 90s, είτε είμαστε 20, είτε 30, είτε περισσότερο, το πως είναι να είσαι ανέμελος, ξέγνοιαστος, ανεπηρέαστος από το σκοτάδι και την παράνοια των καιρών μας.



Και για το finale, στο μπάσιμο των 2k10s, ο κόσμος είναι ακόμα παλαβός. Ειδικά αυτές τις τελευταίες μέρες, βλέποντας μια χώρα ολόκληρη να εξαθλιώνεται οικονομικά και μέσω προτάσεων όπως πώληση των εδαφών και των συμβόλων της, στο όνομα της απληστίας τόσο των ίδιων των πολιτικών της, της αδιαφορίας και της έλλειψης παιδίας των πολιτών της, των οικονομικών συμφερόντων μερικών ανθρώπων οι οποίοι δεν διστάζουν να κλέψουν το μέλον της γενιάς μου ολόκληρης..

Μιας γενιάς που έχει βιώσει τον απόλυτο παραλογισμό της τυφλής βίας, της τυφλής εκδίκησης και της χειραγώγησης ακόμα και αυτής από κάποιους που πλουτίζουν πάνω σε πτώματα ξένων και συμπατριωτών τους, την παράνοια και την τον φόβο μιας κοινωνίας και ενός συστήματος που έχει χάσει σε τέτοιο βαθμό τον έλεγχο ωστέ να παρακολουθεί και να καταπνίγει προληπτικά κάθε ίχνος ελευθερίας και αντιδρασης, στο όνομα της προστασίας των αρχών που καταπατεί με τις ίδιες τις πράξεις της. Μιας γενιάς η οποία ειδικά εδώ, θα ζήσει και θα πεθάνει με χρέος εξαιτίας των γονέων της, και των γονιών τους. Ακόμα και αν αυτοί θα έπρεπε να έχουν προβληματιστεί ακούγοντας την αρχική εκτέλεση του κομματιού.

Mad World indeed, αυτή τη φορά δοσμένος ζωντανά από τους υπέροχους Red Paintings και Dresden Dolls.. το ακόμα μεγαλύτερο παράπονο μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι, όταν ένα τέτοιο τραγούδι είναι επίκαιρο 30 χρόνια σχεδόν μετά..

Protomen

Πάει καιρός απο το τελευταίο post... ας μοιραστώ λοιπόν μια κυκλοφορία για την οποία ήθελα απο τότε να γράψω.. οι Protomen είναι μια μπάντα από ανθρώπους που εκτός απο το πάθος τους για μουσική, τους ένωσε και το πάθος τους για παλιά video games. Έτσι, πέρα απο την εμφάνιση τους που παραπέμπει λίγο σε Daft Punk με τις μάσκες robot και τις ταυτότητες/ backstory τους, έχουν καταφέρει να δραματοποιήσουν σε μια σύγχρονη rock opera την ιστορία της κλασσικής σειράς παιχνιδιών Megaman.
Όσοι πρόλαβαν NES SNES και τα συναφή, είναι τυχεροί να έχουν λιώσει ώρες στα συγκεκριμένα (προκλητικά δύσκολα) παιχνίδια, οι νεότεροι πάλι μπορούν να ανατρέξουν σε εξομοιωτές NES, αν θέλουν να δούν τι βγήκε απο την χρυσή εποχή της Nintendo.

Επιστρέφοντας στον δίσκο, παρ'ότι αρχικά ακόμα και ο υποφαινόμενος που φέρει tattoo Pac-man, τον αντιμετώπισα με κάποιο σκεπτικισμό όταν διάβασα για μουσική βασισμένη σε video-game.

Ε, απλά μιλάμε για ένα αρτιότατο album, με φοβερά φωνητικά και πλούσιες κιθάριστικές ενορχηστρώσεις, σε συνδυασμό με πλήκτρα που παραπέμπουν ενίοτε στους retro ήχους των 8-bit videogames. Η πλοκή δίνεται μέσω των στίχων σε μορφή μονολόγων η διαλόγων μεταξύ των κεντρικών χαρακτήρων των παιχνιδιών, παρουσιάζοντας θέματα όπως η υποταγη σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, τον αλτρουισμό ενός ήρωα, την απάθεια του πλήθους απέναντι στον αγώνα του ήρωα, την απελπισία και την απώλεια.

Ενδεικτικά 2 κομμάτια, η εισαγωγή του δίσκου και της αφήγησης ( το πρώτο επίσημο video clip των Protomen ) και η επίκληση του πατέρα στο δεύτερο γιό του να μην ακολουθήσει τα βήματα του πρώτου (video clip που έγινε από χρήστη χρησιμοποιώντας τα γραφικά των παλιών παιχνιδιών.)





Ανεπιφύλακτη πρόταση για αγορά ή προμήθεια με άλλους τρόπους, το The Protomen των Protomen είναι ένα δισκάκι που ξεχωρίζει όχι μόνο για την πρωτοτυπία της ιδέας, αλλά και την άψογη εκτέλεση, προς, επιεικώς μιλώντας, βούλωμα των διαφόρων που αντιμετωπίζουν τα video games σαν κάτι λιγότερο απο τέχνη ή έμπνευση.

Το δεύτερο album τους έχει κυκλοφορήσει πρόσφατα, αλλά ακόμα δεν είχα τον χρόνο να το μαζέψω...

Paintbox

Ο δεύτερος εκλειπών από την παρέα των Pink Floyd, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Syd Barrett (ο Syd είχε χαθεί πολύ νωρίτερα δυστυχώς), Richard Wright, έφυγε το 2008, αφήνοντας πίσω του σημαντικότατη κληρονομιά. Ο πιο αθόρυβος της παρέας των "πολυτεχνιτών" (κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά) Floyd, συνέθεσε λίγα αλλά σημαντικά κομμάτια, από το '65 στο ξεπέταγμα του συγκροτήματος, μέχρι τον καλύτερο δίσκο του David Gilmour "Division Bell" του '94. Ενδεικτικά, "Remember a Day", "See-Saw", "Paintbox". Το τελευταίο κομμάτι του μάλιστα, με είχε επηρεάσει πολύ κατά τα χρόνια του λυκείου μου...

Paintbox (Wright) 3:35 Last night I had too much to drink Sitting in a club with so many fools Playing to rules Trying to impress but feeling rather empty I had another drink Drink - a - drink - a - drink - a - drink What a way to spend that evening They all turn up with their friends Playing the game But in the scene I should have been Far away Away - away - away - away - away Getting up, I feel as if I'm remembering this scene before I open the door to an empty room Then I forget The telephone rings and someone speaks She would very much like to go out to a show So what can I do - I can't think what to say She sees through anyway Away - away - away - away - away Out of the front door I go Traffic's moving rather slow Arriving late, there she waits Looking very angry, as cross as she can be Be - a - be - a - be - a - be - a - be Getting up, I feel as if I'm remembering this scene before I open the door to an empty room Then I forget (πηγή: http://www.pink-floyd-lyrics.com)

Caspian - Tertia

Πρόσφατα κυκλοφόρησε η 3^η κατά σειρά δουλειά των Caspian με τίτλο Tertia. Κινούμενοι σε γνώριμα post rock μονοπάτια οι Caspian μας δίνουν 10 καλοδουλεμένα κομμάτια τα οποία παρόλο που δεν δίνουν την αίσθηση του κάτι καινούριου ή πρωτότυπου (δεν είναι κι εύκολο σ’ αυτό το είδος μουσικής) έχουν αρκετό ενδιαφέρον.

Συγκεκριμένα κομμάτια δεν κατάφερα να ξεχωρίσω, κυρίως για τον λόγο που προανέφερα και γενικά προτιμώ το Four Trees του 2007 που θεωρώ και τον καλύτερο δίσκο τους.

Her Name Is Calla

Μελωδικοί, μελαγχολικοί, με τις απαραίτητες εξάρσεις και τa ξεσπάσματά τους. Κιθάρες, βιολί, drums, πνευστά, πλήκτρα, banjo κλπ συνθέτουν κομμάτια όμορφα, πλούσια και γεμάτα συναίσθημα, μεγαλούτσικα σε διάρκεια χωρίς να όμως να κουράζουν.

Τα φωνητικά μου θύμισαν λίγο Arcade Fire και my Morning Jacket και δένουν άψογα με την μουσική.

Έχουν ένα 50λεπτο δίσκο στο ενεργητικό τους και κάποια EP (με το πιο πρόσφατο να ονομάζεται Long Grass). Έρχονται από Αγγλία και το όνομα της είναι Calla (τι πάει να πει ο ποιητής δεν ξέρω ακριβώς :P)

Andrew's back...

Νέο video για τους Wolfmother όπως με πληροφόρησε σήμερα το πρωί η Curlie

(a.k.a tambatha για τον κόσμο :P)...


Περισσότερο υλικό στο site τους!

Space Rock... και έχεις φύγει!

Όταν μιλάμε για progressive rock, οι Pink Floyd, οι Yes, οι King Crimson, οι Genesis είναι τα πρώτα - standard ονόματα που σου 'ρχονται στο μυαλό. Δικαίως, αφού δημιούργησαν καταπληκτικές μελωδίες, στιγμάτισαν περιόδους, όρισαν τον όρο progressive και ασχολήθηκαν με θέματα που λίγες μπάντες μόνο κατάφεραν να περάσουν αυτά που ήθελαν στο κοινό τους όπως αυτές. Συγκεκριμένα όλες οι παραπάνω είχαν και μερικούς από τους καλύτερους συνθέτες και μουσικούς στα line up τους! Dave Gilmour, Roger Waters, Robert Fripp, Chris Squire, Rick Wakeman (χαρακτηριστικά τοποθετείται επί του θέματος ο φίλος Deepest εδώ :P ), Phil Collins και Peter Gabriel είναι μερικοί μόνο από όσους επηρέασαν σημαντικά τη μακρόχρονη ιστορία των τριών παραπάνω συγκροτημάτων! Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες και σελίδες για τη συμβολή όλων τους στη μουσική! Ο κοινός παρονομαστής των παραπάνω συγκροτημάτων όμως είναι ένας. Οι υπόλοιποι λοιπόν που δεν ευτύχησαν να έχουν ως μητρική γλώσσα τα Αγγλικά αδικήθηκαν ή παρέμειναν στην αφάνεια.

Αυτοί που βάλθηκαν να μαγέψουν όμως με τις mind blowing (στην κυριολεξία) συνθέσεις τους και κατάφεραν να εδραιωθούν όσο ήταν δυνατό αυτό, στην παγκόσμια μουσική σκηνή, ήταν οι Eloy. Ακολουθώντας παρόμοια χρονολογική πορεία όπως και οι γνωστότερες μπάντες του είδους, οι Γερμανοί Eloy αντλώντας θέματα κυρίως απ΄τη μυθολογία, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια μοναδική ατμόσφαιρα σε κάθε album τους (από τα 17 που κυκλοφόρησαν συνολικά - με πρόσφατη προσθήκη το Visionary του 2009) κλείνοντας τον ακροατή στον δικό τους κόσμο! Χαρακτηριστικά album τους και ίσως τα καλύτερά τους τα "Inside", "Down" και "Ocean" τις περιόδου '73-'77. O Frank Bornemann, ιδρυτικό μέλος και παράλληλα αυτός που κατάφερε να αναδείξει τους Eloy πέρα από τα Γερμανικά σύνορα όταν άλλοι βρίσκοταν στα πρόθυρα να παρατήσουν την προσπάθεια, κατάφερε να διατηρήσει και να εξελίξει το συγκρότημα, 4 δεκαετίες τώρα! Μάλιστα, πρόκειται να κυκλοφορήσει μια επετιακή έκδοση ενός διπλού DVD, υπό τον τίτλο "The Legacy Box" όπου θα περιέχει οπτικοακουστικό υλικό από ολες τις περιόδους της μπάντας, συνεντεύξεις, φωτογραφίες και πολλά άλλα καλούδια, σε μια πλήρη αναδρομή της ιστορίας τους! Yay δηλαδή! :D

Δεν θα μπώ σε περισσότερο διεξοδικές λεπτομέρειες για το συγκρότημα, όσοι θέλουν να το ψάξουν περισσότερο, ο Δ. Πετροβίτσης μπορώ να πώ ότι τα λέει όλα μια χαρά εδώ και εδώ.

It Might Get Loud... indeed!

Ένα documentary film για τις ιστορίες του Edge, του Jack White και του Jimmy Page, τριών μυθικών μουσικών όπου ο καθένας στιγμάτισε λίγο πολύ την γενιά του, όλες τους πλεγμένες υπό το πρίσμα του κυριότερου μουσικού οργάνου της rock. Προσωπικά, βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τις διαφορετικές προσσεγγίσεις των πρωταγωνιστών όσο και τις εξομολογήσεις τους, καθώς ταξίδευαν σε αναμνήσεις μέσα στα χρόνια που διαμορφώνονταν σαν μουσικοί!

Ο Davis Guggenheim έκανε αρκετά καλή δουλειά όσον αφορά τις ξεχωριστές στιγμές των τριών. Περιέχει πολύ μουσική, πολλά riffs, άφθονα πλάνα από συναυλίες και πολλές πολλές κιθάρες, ενώ καταλήγουν στις αγαπημένες τους με τις οποίες ξεκίνησαν ή συνήθισαν να παίζουν! Στη συνάντηση τους όμως περίμενα περισσότερα.. Anyway δε θέλω να προκαταβάλλω κανέναν για το φιλμάκι, (τα σπάει αυτό είναι δεδομένο! :P) πορώβιους ή μη, αλλά οι φάτσες του Jack και του Edge όταν ο γερόλυκος κ.Page τζαμμάρει στους ήχους του Whole lotta love είναι όλα τα λεφτά! Εκτός των στιγμών που ο καθένας δείχνει παραδείγματα του ταλέντου του στους άλλους δύο, στους τίτλους τέλους παίζουν και οι τρείς μαζί! Να ένας τρόπος να δούμε όλα τα "γράμματα" στο τελος :P

Δείτε το δυνατά!
Cheers!

Welcome to the world of Pain of Salvation. Come inside, have a cup of life…

…but know this – go too deep and you might never be the same again!

Με αυτή την προσφώνηση μας καλοσορίζουν στο επίσημο site τους.. Όσοι τόλμησαν, θα πούν ότι έχουν δίκιο!

Αποτελούν επάξια, έναν ποιοτικό πυρήνα τα τελευταία χρόνια στην υποτιμημένη ομολογουμένως, metal σκηνή. Ο λόγος για τους Σουηδούς Pain of Salvation, οι οποίοι στηρίζουν -με τα 1000, το ευρωπαϊκό οχυρό (όπως κάνουν άλλωστε για χρόνια μεγάλα σουηδικά ονόματα όπως οι In flames, Opeth κλπ). Ο ιδυτής και vocalist Daniel Gildenlöw από την τρυφερή ηλικία των 11 όπου και ίδρυσε την πρώτη του μπάντα, είχε διακριθεί στα φωνητικά. Σήμερα χαρακτιρίζονται από τα καλύτερα progressive metal συγκροτήματα, ενώ μόνο τυχαίο δεν είναι ότι οι Dream Theater τους έχουν επιλέξει ως support για τις επόμενες περιοδίες τους! Ηχογράφησαν το πρώτο τους album "Entropia" το 1997 ενώ διανεμήθηκε από τις δισκογραφικές μάλλον επισοδειακά, αφού στην Ευρώπη αυτό πραγματοποιήθηκε δυο χρόνια μετά. Κατέκτησαν την παγκόσμια σκηνή στο τρίτο album τους "The Perfect Element, part I" το 2000 ενώ αυτό που τους ξεχώρισε πραγματικά από το "πλήθος" ήταν τo concept album τους με τίτλο "ΒΕ" το 2004. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Gildenlöw το επεξεργάζοταν από το 1996!
Έχουν να εμφανιστούν στις ΗΠΑ από το 2004 όπου εναντιώθηκαν στην πολιτική του Bush μεταξύ άλλων και για το "φακέλωμα" των όποιων επισκεπτών τους. Άγνωστο το αν ο Obama θίγει ή όχι τα δημοκρατικά δικαιώματα του Gildenlöw, οι ίδιοι δεν έχουν ανακοινώσει ακόμη εμφάνιση στις ΗΠΑ.

Εν αναμονή του νέου τους album "Road Salt" μας έδωσαν υλικό για να τσιμπολογάμε, στο πρώτο και πρόσφατο EP τους "Linoleum" (2009), όπου με πιο ψυχεδελική διάθεση, βαρύ ήχο και δυνατά riffs με περισσότερο hard rock ύφος (μερικά σημεία του θυμίζουν Sabbath και Tull) φωνάζουν δυνατά παρών!

Πρόσφατα επαιξαν στη Θεσσαλονικη σε ένα mini metal festival με αρκετά ονόματα (Lake Of Tears - επίσης Σουηδοί, Agua De Annique, Disillusion, Scar Of The Sun)...

Δυστυχώς δεν παρευρέθηκα, οπότε όποιος ήταν εκεί ας μας αφήσει ένα feedback...

Beware of Safety

Ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό έρχεται από τους Beware of Safety. Οι “σκύλοι” των Αμερικανών ποστ ρόκερς κυκλοφόρησαν την χρονιά που μας πέρασε και αποτελεί την δεύτερη και καλύτερη δουλειά τους μέχρι στιγμής.

Όμορφες, ατμοσφαιρικές, καλά δεμένες μεταξύ τους μελωδίες με μια διάχυτη μελαγχολία και νοσταλγία. Αυτή είναι μια σύντομη περιγραφή του Dogs. Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι το Supposed Common, το ομώνυμο Dogs καθώς και το Yards and Yards, ενώ ολόκληρος ο δίσκος ταιριάζει πολύ σε βροχερή μέρα.