...από 'κει που δεν το περιμένεις...

...έρχεται μια γαλλο-καναδέζα ονόματι Béatrice Bonifassi, τραγουδώντας "Oh Lord, there ain't no Heaven" σε άψογα blues φωνητικά, ενώ απλά μα τρομακτικά πιασάρικα riffs και ένας funk ρυθμός τα πλαισιώνουν στο υπέροχο "No Heaven", αποδεικνύοντας οτι blues, funk ευαισθησίες μπορεί να έρχονται και από το άκρως αντίθετο των μαύρων του αμερικάνικου νότου.



DJ Champion (με προφορά γαλλική παρακαλώ) and his G-Strings, από το εξαιρετικό και εξαιρετικά ονομασμένο "Chill 'em all" του 2004.

...και πριν οι κακές γλώσσες που δεν πολυπάνε οτιδήποτε έχει DJ στον τίτλο του αρχίσουν, όχι, δεν μιλάμε για one hit wonders, μια και η υπέροχη μίξη ρυθμών και ροκ του φετινού "Resistance" (όχι των Muse, εκείνο σας το φυλάμε για review ακόμα) θυμίζει ακόμα και στους κακιασμένους που ακόμα γελάνε απο το "Καναδά" της πρώτης παραγράφου, πως εκπλήξεις, μουσικές και μη, μπορεί να προέρθουν απο οπουδήποτε.. (...και όχι μόνο την Ελβετία του Μήτσου. -fixed, όχι Σουηδία, μπέρδεψα τους παραγωγούς air riffs με τους παραγωγους σοκολάτας, ένα καθαρά συνειρμικό λάθος.)

Και για του λόγου το αληθές, "Alive Again", το πρώτο video απο το "Resistance".

Swiss-air-guitar riffs, απ΄το '74 ως τώρα...

Στην Ελβετία εκτός από ρολόγια, σοκολάτες και πολλές χιονισμένες πλαγιές στις Άλπεις, κάποτε παρήγαγαν και Rock! και μάλιστα εξακολουθούν να το στηρίζουν με τους Krokus... Συγκρότημα που γεννήθηκε το 1974 - χρονιά σταθμό (πέρα από Ελλάδα και Κύπρο), καθώς τότε έκαναν και την εμφάνιση τους τεράστιες μπάντες (μερικές από της καλύτερες όλων των εποχών φυσικά - προσοχή ακολουθεί τεράστια αγκύλη)

[Οι Bad Company και οι Rush εμφανίζονται στο προσκήνιο της rock, με τα ομώνυμα πρώτα τους album, οι Deep Purple βρίσκονταν στο απόγειο της εποχής του Coverdale με το Burn και το Stormbringer να κυκλοφορούν μέσα σε 9 μήνες (! - 2 albums και για τους King Crimson), οι Blue Oyster Cult καθιερώνονταν στη μουσική σκηνή παγκοσμίως με την κυκλοφορία του Secret Treaties (του 3ου τους δίσκου μέσα σε 2 χρόνια), o Rory Gallagher περιόδευε στην πατρίδα του κυκλοφορώντας το Irish tour, οι Camel κυκλοφορούσαν το 2ο και καλύτερό τους - Mirage, ενώ Rolling Stones, Neil Young, Bob Dylan, David Bowie, Genesis, Aerosmith, Clapton, Yes, Zappa, Nazareth, Hawkwind, Bob Marley και Miles Davis κυκλοφορούσαν νέες μουσικές!!! Για να μην πούμε ότι αμέσως πριν και μετά το '74 οι Floyd μας χάρισαν τα γιγαντιαία, μέγιστα και επικά Dark Side of the Moon και Wish you were here... Βέεεβαια! Κάποιοι θα μπορούσαν σε αυτό το σημείο να αναφωνήσουν "Those were the times!" αναπολώντας... αλλά θα κάνουν λάθος! Γιατί όλοι αυτοί αποτέλεσαν εμπνεύσεις και παρέδωσαν σκυτάλη σε νέους μουσικούς και σκηνές, καλύτερους κ από τους δασκάλους τους τις περισσότερες φορές! (Μόνο και μόνο με τα ονόματα που ακολούθησαν που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό ανατριχιάζω!) Χωρίς ταμπέλες metal, grunge, new wave, punk, progressive, alternative, indie, core, fusion, μέχρι και post να 'ουμ' και 'γώ δεν ξέρω τι άλλο, the Music lives on..!!!! 1974 λοιπόν! Good times!]

(...Τι έλεγα στην αρχή; α ναι!) Έτσι που λέτε οι Krokus!

Επηρεασμένοι αρκετά από ένα live των AC/DC και παίρνοντας το όνομά τους ενώ ο Chris von Rohr ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής (σίγουρα όχι ο καλύτερος όλων των εποχών) χάζευε κάτι λιβάδια με κρόκους - εκείνο το φυτό που βγάζει το πανάκριβο μπαχαρικό με την απαίσια γεύση :P Και χάρηκε γιατί περιείχε τη λέξη "Rock" μέσα της. (Άκου ρε φίλε κάτι ιδέες) Τη θέση του von Rohr με τις καταπληκτικές του ιδέες (και την απουσία 3ης οκτάβας) πήρε o Marc Storace από τη Μάλτα (γιατί δε rockάρουν μόνο σε Αγγλία και Αμερική! :P), τραγουδιστής από το 4ο album και έπειτα που τους έκανε και γνωστούς. Anyway, πέρυσι και φέτος πραγματοποίησαν live με μεγάλη επιτυχία! Μάλιστα φαίνονται περισσότερο cool από ποτέ, οπότε πάρτε μερικές ωραίες φρέσκες photos τους!

Στο τραγούδι κάτω, το "Tokyo nights" από το Metal Rendez-vous και 4ο album τους...

Radio Moscow

Blues/Phychedelic/Garage rock...(who cares, rock είναι) made in Iowa USA.
Ωραιότατες βρωμο-κιθάρες, δυνατά σόλο, πιασάρικος ρυθμός, αγριεμένα drums ...εν ολίγοις they rock hard (και υπερευχαριστώ το παστέλι που τους πρότεινε :P)

Τους ανακάλυψε ο κιθαρίστας-τραγουδιστής των Black Keys, Dan Auerbach (δεν είναι τυχαίες οι ομοιότητες στο ήχο)και έχουν κυκλοφορήσει 2 δίσκους το Radio Moscow (2007) και το Brain Cycles (2009).

Ορίστε και ένα video τώρα που μάθαμε τις απέραντες δυνατότητες του embed.

The Hazards of Love

Αλλιώς, οι κίνδυνοι της αγάπης. Η πιο πρόσφατη δουλειά των Αμερικανών Decemberists. Πιστοί στο στυλ και τον ήχο τους, έβγαλαν έναν δίσκο αρκετά πιο ηλεκτρικό από ότι παλιότερα, με ωραία ριφάκια να ξεπετάγονται μέσα στα τραγούδια.

Το Hazards of Love είναι μια rock opera, έχει δηλαδή μια ιστορία που εξελίσσεται μέσω των τραγουδιών. Έχει να κάνει με έρωτα, ζήλια, μίσος, εκδίκηση, φανταστικά πλάσματα, όλα δεμένα όμορφα με τρόπο άκρως θεατρικό σε ένα παραμύθι.

Ο Meloy δεν τραγουδάει μόνος του, αλλά τον συνοδεύουν 2 γυναικείες φωνές (Becky Stark των Lavender Diamond και Shara Worden των My Brightest Diamond). Ειδικά το “The Queen’s Rebuke / The Crossing” (που είναι μάλλον και το πιο «βαρύ» κομμάτι του δίσκου) είναι απίστευτο.

Εν ολίγοις ωραιότατος δίσκος που επιβάλλεται να ακούγεται ολόκληρος και με σωστή σειρά, παρόλο που τα τραγούδια στέκουν όμορφα και από μόνα τους. Ακολουθεί το προαναφερθέν The Queen’s Rebuke / The Crossing...enjoy.

Terra Australis

Περιμένοντας την κυκλοφορία του νέου album των Wolfmother, το Cosmic Egg (στις 23/10! ενώ πήρε το όνομα του από μαθήματα yoga που παρακολούθησε ο Andrew Stockdale και τον άρεσε με τη μια :P) χάζευα το ολόφρεσκο videoclip του "New moon Rising".

Μετά το (πάρα πολύ) πετυχημένο ξεκίνημά τους με τον πρώτο τους, ομώνυμο δίσκο, το συγκρότημα βάρεσε διάλυση, απογοητέυοντας πολύ κόσμο.. για λίγο όμως, ευτυχώς! Οι διαφωνίες των Chris Ross και Myles Heskett με τον Andrew δεν στοίχησαν όσο θα περίμεναν κάποιοι, καθώς η καινούρια παρέα του έχει δείξει εξαιρετικά δείγματα γραφής!

Άντε λίγες μέρες έμειναν!

Μια γεύση από τα "παλιά"...

...και μια απ΄τα καινούρια!

Το Καλύτερο Όνομα Blog Όλων Των Εποχών...

...δεν προέκυψε τυχαία.

Υπήρχαν τουλάχιστον δέκα άλλα ονόματα που σκεφτήκαμε πρώτα.

Αλλά, κάθε εμπόδιο σε καλό, και τελικά, καταλήξαμε σε μια επιστροφή στις ρίζες μας. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, φοιτητούδια ακόμα (όλοι έστω), και είχαμε, στο απόγειο της ανωριμότητας της δεύτερης αυτής εφηβείας, μόλις ανακαλύψει το μεγαλείο της καλύτερης μπάντας όλων των εποχών, στους στίχους και τις μελωδίες του καλύτερου τραγουδιού όλων των εποχών, το οποίο θα οδηγούσε στην καλύτερη ατάκα όλων των εποχών.


Tenacious D - Tribute


Λέγεται οτι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Έ, εχθρός του τελευταίου το ακόμα καλύτερο. Και σκοπός μας σαν blog, σαν παρέα, να βρίσκουμε και να προσφέρουμε ολοένα καλύτερες μουσικές και posts. Ευχαριστούμε λοιπόν όσους μας παρακολουθούν, σχολιάζουν, βρίζουν, ασχολούνται, είτε είναι φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι.  

(Και η μαμά μου. Γειά σου μαμά.)


PS. Μισώ την Sony. Μπορείτε όλοι να την ευχαριστήσετε που δεν επιτρέπει embedding των youtube videos της κατεβάζοντας albums της.

Περι αλλαγής..

Τις τελευταίες μέρες, εκλογές γαρ, ακούστηκαν άπειρα περί αλλαγής. Αλλαγής πλεύσης στην εξουσία, αλλαγής προτιμήσεων των πολιτών, αλλαγής προς το καλύτερο, προς το πιο πράσινο (ποικιλλοτρόπως)..

Αν μη τι άλλο, οι περισσότεροι ελπίζουν για αλλαγές. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μερικές φορές αυτές έρχονται μόνες τους και είναι αντίθετες απ' αυτές που ελπίζαμε. Μερικές φορές οι καταστάσεις αλλάζουν εμάς τους ίδιους, κάνοντας μας αυτό ακριβώς που ορκιζόμασταν πως θα αλλάξουμε.

111 προσαγωγές τις προάλλες στα Εξάρχεια, ετεροχρονισμένα και αψυχολόγητα αντίποινα σε μια εξίσου αψυχολόγητη επίθεση κουκουλοφόρων.

Η ισχύς δυστυχώς, όταν είναι απόλυτη,  μπορεί να διαφθείρει απολύτως ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις..

Καταγραφή καρτοκινητών, εγκατάσταση ακόμα περισσότερων συστημάτων παρακολούθησης, παραπάνω  αστυνομία, θωρακισμένα οχήματα, και ο κλοιός στενεύει τις τελευταίες μέρες σαν σε fast forward κλιμάκωση παράνοιας και φόβου...

"Handlebars" - Flobots, γιατί απλά ήταν το πρώτο clip, το πρώτο τραγούδι, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό αφού ξεθύμανα από τις ειδήσεις..

Περί post...

Σειρά μου καθώς φαίνεται να βάλω την πινελιά μου στο καλύτερο blog όλων των εποχών. Μερικές κουβέντες για ζέσταμα και για καλή αρχή.
Περί post rock ο λόγος λοιπόν, (μετά από αίτημα και του mr kalpman).

Είναι rock, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, λίγο διαφορετική προφανώς (γιατί να την λένε έτσι αλλιώς?). Τα τραγούδια είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια, η ενορχήστρωση δεν περιορίζεται στα κλασικά όργανα της rock αλλά εμπλουτίζεται με πολλά άλλα (βιολί, τσέλο, τρομπέτα, σαντούρι και ότι άλλο γουστάρει ο καλλιτέχνης) και υπάρχει μια δόση πειραματισμού μπλα μπλα μπλα κτλ.

Αυτό που απουσιάζει (συνήθως εντελώς) είναι οι στίχοι. Και εκεί ακριβώς κρύβεται η μαγεία και η δύναμή της αγαπητέ αναγνώστη. Γιατί όταν έχεις ένα σκέτο τραγούδι με έναν ξερό τίτλο πρέπει να την βρεις μόνος σου την άκρη. Εδώ δεν έχεις τους στίχους να σε καθοδηγούν και να διαμορφώνουν το τι σκέφτεσαι και το πώς νιώθεις ακούγοντας το τραγούδι αλλά το κάνεις μόνος, ψηλαφίζοντας νότες και ήχους καθώς απλώνονται μπροστά σου και πλάθοντάς εικόνες και σκέψεις με αυτά τα υλικά.

Μ’ αρέσει αυτή η μουσική δεν ξέρω αν σας το είπα… μ’ αρέσει γιατί μ’ αφήνει να σκεφτώ (δεν φαντάζεστε πόσο βοηθάει πριν την εξέταση σε μάθημα). Και είναι πραγματικά απίστευτο το που μπορεί να σε οδηγήσει ένα τραγούδι, σε τι σκέψεις μπορείς να καταλήξεις ακούγοντάς το. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μία σημαντική στιγμή/περίοδος στην ζωή σου, η αρχή ή το τέλος, ένας στόχος, κάτι που έχασες ή κέρδισες, μια επιτυχία ή μια αποτυχία κτλ κτλ... ή κάτι τελείως εκτός τόπου και χρόνου.

Είναι τεράστια η δύναμη της μουσικής (γενικά και ειδικά)… γιατί αν το καλοσκεφτείς τι είναι πέρα από μια σειρά ήχων πεταμένων στην σειρά με βάσει κάποιους κανόνες. Κι όμως επιδρά με τόσους διαφορετικούς τρόπους πάνω μας.
Και για να μην ξεφύγω κι άλλο (δεν με πάει το γράψιμο πώς να το κάνουμε) πάρτε ένα πολυαγαπημένο τραγούδι από τους Godspeed You Black Emperor.

She's got the Jack

Όπως λέγανε και οι AC/DC (όχι δεν θα μιλήσουμε ακόμη για αυτούς :P) με τον μακαρίτη τον Bon Scott στο Τ.Ν.Τ το 1975... αμέσως μετά το ξεπέταγμα τους με το High Voltage ένα χρόνο πριν... (το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών, με τον καλύτερο frontman που είχαν ποτέ - το δεύτερο το εννοώ) ναι, είχε τον Jack.

Ποια; Μα φυσικά η Meg. Ω ναι. Η Meg White. Η δαιμόνια drummer από το Detroit κατάφερε να τυλίξει τον Jack το 1996 και αφού τον παντρεύτηκε (τότε δεν ήξερε ότι ήταν drummer ακόμη) τον έβαλε και στο συγκρότημα της!

Ευτυχώς! Γιατί διαφορετικά ο Jack θα έμενε με το επίθετο Gillis και πιθανότατα να μαθαίναμε τους Gillis Stripes (αν είχαμε Stripes ποτέ :P) Το ζευγάρι από το Detroit Rock City λοιπόν, μας χάρισε απλόχερα 6 ολόκληρα και καταπληκτικά album! Από το 2000 με το ομώνυμο "the White Stripes" μέχρι το επιθετικό και θρασύτατο "Icky Thumb" του 2007 και με την ιδιαίτερη σύνθεσή τους (1 κιθάρα, 1 set από Drums) παράγουν ήχους που θα ζήλευαν πολλά πολυμελή συγκροτήματα (πολυσυγκροτήματα :P - sry, βλακεία)! Μιλάμε για ατελείωτο jamάρισμα (Τρέλα σε λεω!) Με το μουσικό εγκέφαλο του Jack λοιπόν και σε συνδυασμό με 4 χέρια, 2 στόματα και τα 2 πόδια της Meg, το αποτέλεσμα είναι απλά μυθικό!

Φυσικά, ο κάθε κιθαρίστας (με τις ανησυχίες του Jack) που σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να μείνει σε ένα συγκρότημα μόνο! Το κενό αυτό ήρθαν να καλύψουν το 2005 οι Raconteurs με αφορμή το τραγούδι "Steady as she goes" και το πρώτο album "Broken Boy Soldiers" που τους έκανε και γνωστούς στο λαό...που τελικά δεν ήταν παρά μια πρώτη γεύση από αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει! Το 2008 κυκλοφόρησαν το επικό "Consolers of the Lonely" και έδειξαν σε όλους ότι η ωμή rock είναι παρούσα, ενώ έστειλαν κλαίγοντας στα σπίτια τους όσους υποστήριζαν ότι η rock πέθανε με τα 80's και την δύση πολλών τεράστιων ονομάτων του είδους.

Και κάπου εκεί, παράλληλα με διάφορες πετυχημένες συμμετοχές σε ταινίες (Coffee and Cigarettes, Cold Mountain, It might get Loud ) και soundtracks (Quantum of Solace) o Jack είπε να κάνει και το τρίτο του συγκρότημα. Στο οποίο μάλιστα αποφάσισε να εξασκήσει κυρίως το skill του στα κρουστά! (μιας και έχει τερματίσει την κιθάρα - sry, βλακεία και πάλι:P) Οι Dead Weather! Ο συνδυασμός μελών των Raconteures, των Queens of the Stone Age και της Alison Mosshart των the Kills, κερδίζει τις εντυπώσεις! Ήρθαν για να μείνουν? ...μακάρι! Συγκρότημα με εμφανές το θεατρικό (ίσως και κινηματογραφικό) στοιχείο, μας εξιτάρει ακόμη περισσότερο! Ενώ, ο φωνητικός συνδυασμός του Jack και της Alison σκίζει και πάει!

Στα βίδεο από κάτω, 2 γεύσεις από το δίσκο "Horehound" (...ναι τους αγαπάω, υπάρχει κάνα πρόβλημα;;;)

The right tune or the right moment..

Λέγεται πως χαρακτηριστικό των κομματιών που ξεχωρίζουν είναι το πως δένονται με καθημερινές στιγμές της ζωής μας, ένα soundtrack σε αυτές όπως είναι ή όπως θα θέλαμε να είναι.

Σε μια τέτοια στιγμή, ένα ταξίδι απ' την μια άκρη της χώρας στην άλλη για την χαρά μιας γνώριμης αγκαλιάς, η μουσική για μια στιγμή ταίριαζε απόλυτα με το συνάισθημα, με το ρυθμό του τραίνου, με το τοπίο που σκοτεινιάζει γύρω.

Crippled Black Phoenix με το φοβερό "444".



ps. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Φρύνη για το link και την Χριστίνα για το ταξίδι..

...one for the ladies.

"Psychotic Girl" - Τhe Black Keys.

Η αλήθεια είναι οτι όταν το πρωτάκουσα, σκάλωσα. Λίγο οι χορδές που απλά καίγονται στον εγκέφαλο σου, λίγο οι εικόνες που περιγράφουν οι στίχοι, που όσο και βάσανο να ακούγονται, σας εύχομαι να ζήσετε κάτι αντίστοιχο, λίγο το πως ενώ όλα τα κορίτσια έχετε το κατιτίς σας εγκεφαλικά το οποίο ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να αποκωδικοποιήσουμε πλήρως, λίγο το πόσο πολύ μας αρέσει αυτο, και ας μας τρελαίνει...

Υπέροχο κομμάτι, αφιερωμένο με μια δόση τσιγκλίσματος στα κορίτσια που είναι δίπλα μας για συντροφιά, στα κορίτσια που βρίσκονται δίπλα μας για παρέα όταν παίρνουμε μεγάλες αποφάσεις, στα κορίτσια που είναι δίπλα μας τυχαία.

...of beer and man

Okay... Σαν μια πρώτη προσπάθεια εμπλουτισμού αυτών των πρώτων ωρών ζωής, μιας ιδέας που γεννήθηκε σε μερικές από τις ...καλύτερες στιγμές όλων των εποχών (θα συνηθίσετε να το ακούτε συχνά μάλλον αυτό :P - όπως και αυτά τα μπαρμπαδέλια ":P") σε κάποιο bar στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και μετά από κατανάλωση ...κάποιων λίτρων περίπου (τι σημασία έχουν άλλωστε οι αριθμοί σε τέτοιες περιπτώσεις!) από το καλύτερο ποτό όλων των εποχών.. (βλέπε "μπύρα", birra - biber (ελλ. ποτό)).

Με αυτήν την αφορμή λοιπόν, παραθέτω σαν μια ωραία εισαγωγή μερικούς στίχους οι οποίοι θα ταίριαζαν αρκετά καλά.. (κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι ίσως οι καλύτεροι στίχοι όλων των εποχών!) Οι ΖΖ Top είχαν πρωτοτραγουδήσει το 1973 για Beer drinkers and hell raisers... baby, dont you wanna come with me? στο album τους Tres Hombres (όσοι είμαστε και εμείς! Μη νομίζετε ότι δεν ήταν τυχαίο! Μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα όλων των εποχών βασίζονται σε τέτοιες συμπτώσεις!).

Στο παρακάτω video απ'το youtube, ένας τυπάς κάνει ότι και μεις. Γουστάρει. Γρατζουνάει το solo του Beer Drinkers and hell raisers. Ποιος είναι; Ίσως ο καλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών..!

ApSci - "Crazy Crazy Insane"

Δοκιμάζοντας τα όρια των rock ευαισθησιών μας και το embedding του youtube, οι Apsci συνοδεύουν τα πρώτα αβέβαια βήματα του παλαβού εγχειρήματος μας.

Enjoy, και my thanks στην Διδα (επιτρέπεται να το λέμε ακόμα αυτό;) Ασπροδίνη που τους έβαλε στο ραντάρ μας.

It lives..

test, 1, 2.