In Memoriam...

...κάτι Αυστραλοί πιτσιρικάδες είχαν κάνει μια μπάντα κάπου εκεί στα '90s, η οποία έκανε (μεταξύ άλλων) ένα τραγουδάκι, το 1999.

Η μπάντα είναι οι Silverchair, το τραγουδάκι / έπος κατά λάθος είναι το "Anthem for the Year 2000".

Θα μπορούσε να λέγεται και "Anthem for the Year 2010". Αφιερωμένο, χωρίς πολλά πολλά, στην ιερή αυτή οργή των νέων του 99, των νέων του 09, όλων αυτών που προτιμούν να οργίζονται και να το δείχνουν εκεί που πρέπει, παρά να συνεχίζουν σιωπηρά και σκυφτά, μήπως και το 2020 δεν χρειαζόμαστε τέτοια τραγούδια...




Lyrics:


We are the youth, we'll take your fascism away,
We are the youth, apologise for another day.
We are the youth, and politicians are so sure,
We are the youth, and we are knocking on this door.

Never knew we were living in a world
with a mind that could be so sure,
Never knew we were living in a world
with a mind that could be so small.
Never knew we were living in a world
And the world is an open court,
Maybe we don't wanna live in a world
where our innocense is so sure.

We'll make it up to you in the year 2000 with

Never knew we were living in a world
with a mind that could be so sure,
Never knew we were living in a world
with a mind that could be so small.
Never knew we were living in a world
And the world was an open court,
Maybe we don't wanna live in a world
where our innocense is so sure.

We'll make it up to you in the year 2000,
Build it up with you in the year 2000,
Make it up to you in the year 2000,
Build it up with you in the year 2000 with you...

Never knew we were living in a world
With a world that could be so sure,
Never knew we were living in a world
with a mind that could be so small.
Never knew we were living in a world
where the world is an open court,
Maybe we don't wanna live in a world
World even cares at all

We'll make it up to you in the year 2000,
Build it up for you in the year 2000,
Make it hard for you in the year 2000,
Build it up for you in the year 2000,
Make it hard for you in the year 2000,
Build it up with you in the year 2000 with you.




Συγγνώμη Αλέξη. Δεν ξεχνάμε.

Basstards on medication

Ως ανάπηρος πολέμου (της αιώνιας μάχης μεταξύ λογικής και του υποκατάστατου της που διέπει τον ελληνικό στρατό), έχω πλέον ένα πλεόνασμα χρόνου και ενέργειας που κάπου έπρεπε να εκτονωθεί, πέρα από επιθέσεις με πατερίτσες στον αδερφό μου.



Έτσι, πέρα από τα φάρμακα μου, πήρα και ένα μπάσο. Και ως κάθε νέος και άπειρος οργανοπαίχτης, ήδη έχει ξεκινήσει η απαραίτητη αναδρομή σε αγαπημένες μουσικές με έμφαση στο εν λόγω όργανο.

Κάνοντας την υπέρβαση εδώ, θα περιοριστώ σε μια μόνο αγαπημένη μπάντα, η οποία τόσο από άποψη φαρμάκων όσο και μπάσου, έχει πλεόνασμα..

Queens of the Stone Age στο παλιό και αγαπημένο "Feel Good Hit of the Summer", live, για να χαζεύουμε τον overdressed για την περίσταση Nick Oliveri να τα σπάει...




Και για να προλάβουμε τις κακές γλώσσες σχετικά με το κοινωνικό μήνυμα του παραπάνω κομματιού, "Better Living Through Chemistry", οπού γίνεται ξεκάθαρο (?) πως τα παιδιά αναφέρονται σε θεραπευτική χρήση φαρμακευτικών. Ε?

Καλά. Winners don't do drugs. Αλήθεια. Τέλος πάντων, απολαύστε το βίντεο.

Το κοινωνικό μήνυμα ήταν μια προσφορά του Τμήματος Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος.  

Not for want of trying…

Όταν τα πράγματα πάνε στραβά (και γενικά έτσι φαίνεται να πηγαίνουν παγκοσμίως) πρέπει που και που να θυμώνουμε και να αντιδρούμε, να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και να μην ανεχόμαστε τα πάντα.

Το τραγούδι των Maybeshewill, Not for want of trying περιλαμβάνει sample από μια ταινία του 1976, το Network και αποτελεί τον λόγο ενός παρανοϊκού τηλεοπτικού παραγωγού κατά την διάρκεια εκπομπής στην τηλεόραση. Αποτελεί το καλύτερο κομμάτι του δίσκου (Not for want of trying) κατά την γνώμη μου. Δυνατό κομμάτι, υπέροχες, σχεδόν λυτρωτικές κιθάρες, διαπεραστικά πλήκτρα και ωραίοι ρυθμοί στα drums.

Ο δεύτερος δίσκος τους λέγεται ‘’Sing the Word Hope in Four-Part Harmony’’ και κυκλοφόρησε φέτος. Περιλαμβάνει εξίσου δυνατά κομμάτια και σαν σύνολο μου άρεσε ιδιαίτερα.

(Ένα ευχαριστώ στον Χρήστο που τους πρότεινε)

Περιπλανήσεις

Μικρές, μεγάλες, με ή χωρίς σκοπό, κάθε είδους. Κάπως έτσι είναι η περίοδος που περνάμε. Καλώς η κακώς αλλάξαμε κεφάλαιο στην ζωή μας και ακόμη δεν ξέρουμε που πατάμε και τι μας περιμένει. Επειδή όμως τα προηγούμενα κεφάλαια δεν έχουν διαγραφεί κατά καιρούς με αφορμή κάποιο ερέθισμα –στην παρούσα περίπτωση ένα τραγούδι- επανέρχονται στην μνήμη. Το έχουμε συζητήσει επανειλημμένως άλλωστε το πώς τραγούδια συνδέονται με στιγμές και περιόδους.

Μικρές περιπλανήσεις λοιπόν … από το ομώνυμο συγκρότημα και τον ομότιτλο δίσκο. Ένα τραγούδι που μου θυμίζει τον τελευταίο χρόνο που περάσαμε όλοι μαζί σαν φοιτητές. Μου θυμίζει μεταμεσονύκτιες εκπομπές στο ραδιόφωνο και μαζώξεις σε σπίτι για τσίπουρο και κουβέντα. Γι αυτό και αφιερώνω το post και το τραγούδι σε εμάς … και λέγοντας εμάς εννοώ τους 3 συντελεστές του blog και τον 4ο συντελεστή της παρέας που βρίσκεται στην Κρήτη.

Cheers
P.S. Το βίντεο δεν μ’ αρέσει αλλά τέτοια ώρα καλύτερο δεν βρήκα :P

You can't kill The Metal...The Metal will live on... (J. Black)

Μόλις έμαθα ότι ο παππούς της metal Ronnie James Dio πάσχει από καρκίνο στο στομάχι...

Λίγο πριν την ευρωπαϊκή περιοδία του, εισήχθη εσπευσμένα σε κλνική... ευτυχώς είναι σε πρώιμο στάδιο. Ας ελπίσουμε να πάνε όλα καλά και να βρεθεί και πάλι στη σκηνή, εκεί οπού ανήκει, το συντομότερο δυνατό..

Ο Ronnie κυκλοφόρισε πρόσφατα τον νέο δίσκο του με τους Black Sabbath όπου κυριολεκτικά τρομάζεις απ΄τα φωνητικά και την ατμόσφαιρα που θέλουν να μεταφέρουν. Με τίτλο The Devil you know, δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τον ίδιο και την παρέα του... Σχεδόν με το κλασσικό line up των Heaven and hell και Mob Rules (Tony Iommi στην κιθάρα, Geezer Butler στο μπάσο και Bill Ward στα τύμπανα, τη θέση του είχε πάρει ο επίσης γνωστός μας από την πολύχρονη συμμετοχή του με τους Dio αλλά και στο Mob rules των Sabbath, Vinnie Appice).

Δε χρειάζεται να πούμε και πάρα πολλά για τη μακρόχρονη και πετυχημένη πορεία του στη μουσική..(προφανώς και λέω ψέμματα). Ξεκινώντας το ταξίδι του παίζοντας μπάσο στους Vegas Kings, από το 1957 σιγά σιγά τραγουδούσε παράλληλα και με τους Elf το 1970 άρχισε να γίνεται γνωστός.. Τον ανακάλυψαν οι Roger Glover και Ian Paice των Deep Purple όπου και ήταν παραγωγοί των πρώτων albums τους.. ενώ ήταν σχεδόν μόνιμη η προτίμηση τους για τα opening σε live...

Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή, ο Ritchie Blackmore φεύγει απ΄τους Purple και τον παίρνει μαζί του για να δημιουργήσει τους Rainbow το 1975 χαρίζοντας μας μερικά από τα πιο κλασσικά hard rock album της ιστορίας... ώσπου να βαρεθεί και να απολύσει όλο το συγκρότημα το 1979 για να κάνει νέα αρχή (αλλάζοντας παραλληλα τον ήχο του συγκροτήματος). Το μέγεθος του ονόματος του τότε είχε ήδη γίνει γνωστο σε όλο τον κόσμο οπότε η αντικατάσταση του Ozzy Osbourne στους Sabbath το 1980 άλλαξε τα δεδομένα για το συγκρότημα... H αυτοκαταστροφική προσωπικότητα του Ozzy και η απουσία φρεσκάδας για χρόνια στους Sabbath έμοιαζε να τους πνίγει και όλοι περίμεναν το μαρασμό και εν τέλει την διάλυση της μπάντας.. αλλά η απόλυση του Ozzy απ'το υπόλοιπο συγκρότημα έμελλε να συνταράξει το μουσικό στερέωμα με την κυκλοφορία 2 τεράστιων album για τους Sabbath.. Το Heaven and Hell έχει ανακηρυχθεί από πολλούς και πολλές φορές το μεγαλύτερο metal album στον κόσμο.. Αρκεί ένα μόλις ακουσμα του για να καταλάβει κανεις ότι επρόκειτο για τα μεγαλύτερα μουσικά come back της ιστορίας.. Συνέχεια είχε ο δισκος The Mob Rules στα ίδια επίπεδα.. (Ακολουθέι μεγάλη παρένθεση:P)

Φυσικά ακόμη και για τον Ozzy η απόλυση του από τους Sabbath μόνο καλό του έκανε, αφου κυκλοφόρισε το πρώτο του solo album, The Blizzard of Ozz, με σημαντικότατες συνεργασίες με μουσικούς (και όχι μόνο, καθώς manager του συγκροτήματος ήταν η Sharon Arder, η μέλλουσα γυναίκα του) όπως τον Lee Kerslake στα drums των Uriah Heep, των bassιστα Bob Daisley των Rainbow, στα πλήκτρα τον καταπληκτικό Don Airey (νυν μέλος των Deep Purple στη θέση του Jon Lord (Θεοί και οι 2) ενώ είχε περάσει από Rainbow / Whitesnake) και τέλος το "αστέρι" (λες και οι υπόλοιποι πήγαιναν πίσω :P) της παρέας, τον κιθαρίστα Randy Rhoads των Quiet Riot με το μοναδικό στυλ παιξίματος που τον χαρακτήριζε... (η ενασχόληση του με κλασσική κιθάρα βοήθησε τα μέγιστα σε αυτό). Επηρέασε πάρα πολλούς μελλοντικούς κιθαρίστες (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο δικός μας Κώστας Καραμητούδης (Σαλονικιός) γνωστός ως Gus G, δημιουργός των Firewind και νυν κιθαρίστας του Ozzy) στη σύντομη πορεία του, μέχρι το τραγικό δυστύχημα του το '82 και ενώ έκανε μαλα#$@ς με "φτιαγμένους" φίλους σε μικρό αεροπλάνο...

O Dio λοιπόν, μετά την πορεία του με τους Sabbath, ασχολήθηκε με το δικό του ομώνυμο συγκρότημα όπου μας χάρισε μεταξύ πολλών τραγουδιών το Holy Diver και το Rainbow in the Dark (ναι ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράση την αγάπη του για την μουσική των rainbow και όταν τον ρωτούσαν για πιθανές επανασυνδέσεις ήταν πολύ θετικός στο ενδεχόμενο να ξαναδημιουργήσουν τους Rainbow σε αντίθεση με τον Ritchie Blackmore που "βολέυτηκε" με τη γυναίκα της ζωής του- Candice Night στους Blackmore's Night... (αυτό θα πει να την κάνεις "δικία σου" τη γκόμενα..:P). Πρόσφατα επανενώθηκε με τα μέλη των Black Sabbath και μετά από περιοδείες κυκλοφόρησαν το album που αναφέρθηκε στην αρχή...

Ναι, απ'ότι φαίνεται ακόμη και οι "Θεοί" αρρωσταίνουν... Μακάρι να γυρίσει ακόμη πιο δυνατός... Έτσι και αλλιώς όπως λέει και ο Jack Black, Το Metal δεν μπορείς να το σκοτώσεις...

Fear - Heaven And Hell, 2009, Gates of Babylon και Stargazer από παλια:




Heaven and Hell :P


----> Rainbow in the Dark

Το καλύτερο ποδαρικό...

...θα γίνει από τον έχων ένα πόδι.

Μπορεί το αριστερό μας μόνο να πατάει, μα μπάσιμο στο καινούριο layout της σελίδας που επιμελήθηκε το υπόλοιπο team, θα κάνουμε δυνατά με το δεξί, γιατί τίποτα δεν μας σταματά, τίποτα δεν μας ρίχνει.

"Tubthumping" από τους αξιαγάπητους και αξιαγάπητα Άγγλους Chumbawamba, ειδικά αφιερωμένο στο blog, στον εαυτό μου, και σε όλους όσους πέφτουν κατά καιρούς, για να μην ξεχνάμε να σηκωνόμαστε ξανά...

Οι Μπητλς (Αγγλ. Beatles = σκαθάρια)

09.09.09. Τότε ήταν η μέρα που το μεγαλύτερο συγκρότημα όλων την εποχών έκανε την

εξυπνότερη επάνοδο στην αγορά, με την εμφάνιση τους σε παιχνίδι της σειράς rockband.

Δείτε και πείτε!

Tasty huh? ;)

Μετά την κυκλοφορία του νέου τους box set που περιέχει όλα τους τα album σε ειδική έκδοση (και καλά)

με λεπτομέρειες και covers εμπνευσμένα από βινύλια, έρχεται το δεύτερο μπαμ,

που θα τους κρατήσει επίκαιρους για πολύ πολύ καιρό ακόμη!

Χωρίς καμία υπερβολή πρόκειται για το εξυπνότερα πλασαρισμένο συγκρότημα όλων των εποχών.

Μακράν. Προφανώς και ήταν καλοί. Τι να λέμε τώρα, μπάντα από το Liverpool και να μην πιάσει?

Ειδικά οι 2 που έφυγαν "έσκιζαν και πήγαιναν" :P Αλλά είχαν ένα τεράστιο πλεονέκτημα, το οποίο αποκτήθηκε

λόγω συγκυριών, λόγω της εποχής και φυσικά λόγω της σωστής προώθησης τους.

Ήταν αγαπητοί σε ολόκληρο τον κόσμο και μόνο τα σκαθάρια μπορούσαν να περάσουν τα μηνύματα που ήθελαν μέσα από το κάθε τραγούδι τους,

χωρίς κανένας να έχει πάτημα να τους κατηγορήσει για οτιδήποτε, αντιθέτως μάλιστα,

να γουστάρουν όλοι - μα όλοι με αυτά! Γι' αυτό και τους παραδέχομαι.

(Προσωπικά τους πάω με τα 1000, οπότε μη μπείτε στον κόπο καν να με ρωτήσετε το αιώνιο αίνιγμα - beatles ή stones :P Η απάντηση είναι πέρα από προφανής...)

Για το παιχνίδι δε θα πω τίποτα, καθώς μπορείς να βρεις πολλά θετικά και αρνητικά (οπότε περιμένω τις απόψεις σας στα comments).

Αλλά όπως φαίνεται και από το video που κυκλοφόρησε, η μεταφορά της ατμόσφαιρας των 60's 70's και η εικόνα που πουλούσαν οι beatles τότε,

είναι καταπληκτικά πετυχημένη! Ατμόσφαιρα μαγική, απόλυτα συνδεδεμένη με του ήχους των τραγουδιών, σε στέλνει αλλού!

Πέραν της απλοϊκότητας του χειρισμού του παιχνιδιού, ο χρήστης μπορεί όντως να μάθει πολλά για την ιστορία του συγκροτήματος

(τουλάχιστον τη μουσική - για τα υπόλοιπα έχουν γραφτεί πολλά και διάφορα που μάλλον τα περισσότερα είναι "παπάδες"

- εκτός από τη Yoko. Κανείς μα κανείς δε γούσταρε τη Yoko. Ποτέ!)

Που λέτε...ο χρήστης μέσω του animation κάθε τραγουδιού, να ανακαλύπτει τις ιδέες που είχαν "τα σκαθάρια" στο μυαλό τους

όταν πρωτακούονταν αυτοί οι ήχοι, σε μια πανέμορφη ιστορία που εκτυλίσσεται από το μακρινό 1963 έως το επίσης μακρινό 1970 :P

Έχοντας δοκιμάσει τον παρόμοιο "ανταγωνιστή" της σειράς guitar hero, αυτή η συλλεκτική έκδοση του παιχνιδιού με κάνει να θέλω να το δοκιμάσω οπωσδήποτε!

Αλλά ίσως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε όλοι (και το πολύ φθηνότερο και αποδοτικότερο) είναι να βάλουμε τους beatles

τέρμα στα ηχεία μας και να γουστάρουμε... όπως αυτοί ξέρουν

(ή όπως αυτοί θέλουν ?? - I don't know.. I just ask questions.. :P)

Αλήθεια εσάς ποιος ήταν ο αγαπημένος σας beatle?? Εμένα ο "rocker" της παρέας...

"It's not about making money, it's about taking money. Destroying the status quo, because the status is not quo." — Dr. Horrible

Δεν κάνει να μένει τόσο καιρό χωρίς post το blog μας... Βλέπετε την έκανε ο fix για να πάει φαντάρος... θα τον θυμόμαστε όλοι σαν εκείνο το πολύχρωμο, μαλλιαρό αγόρι (τελευταία είχε κάνει μερικές εμφανίσεις σε κίτρινο και μπλέ!) που αισθάνονταν τελευταία τόσο έντονα την επιθυμία να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα (πίκρα). Forza γερά λοιπόν μπαρμπαδάκο (το νέο του nick - πρέπει να τον δείτε με μουστάκι :P)

Το πολύ κλασσικό - ειδικά για την περίπτωση - τραγούδι των Status Quo ταιριάζει γάντι.

(Η ατάκα του τίτλου από εδώ. Θα σας αρέσει το ξέρω :)

Jamμάρουν για πάνω από 30 χρόνια - κυρίως στην Αγγλία από όπου και προέρχονται - και αφού εγκατέλειψαν τον αρχικό τους ψυχεδελικό ήχο, τους "ξέχασαν" στην Αμερική... ευτυχώς που θεωρούμαστε Ευρώπη.

Από το ομώνυμο (In the army) album του 1986...

...από 'κει που δεν το περιμένεις...

...έρχεται μια γαλλο-καναδέζα ονόματι Béatrice Bonifassi, τραγουδώντας "Oh Lord, there ain't no Heaven" σε άψογα blues φωνητικά, ενώ απλά μα τρομακτικά πιασάρικα riffs και ένας funk ρυθμός τα πλαισιώνουν στο υπέροχο "No Heaven", αποδεικνύοντας οτι blues, funk ευαισθησίες μπορεί να έρχονται και από το άκρως αντίθετο των μαύρων του αμερικάνικου νότου.



DJ Champion (με προφορά γαλλική παρακαλώ) and his G-Strings, από το εξαιρετικό και εξαιρετικά ονομασμένο "Chill 'em all" του 2004.

...και πριν οι κακές γλώσσες που δεν πολυπάνε οτιδήποτε έχει DJ στον τίτλο του αρχίσουν, όχι, δεν μιλάμε για one hit wonders, μια και η υπέροχη μίξη ρυθμών και ροκ του φετινού "Resistance" (όχι των Muse, εκείνο σας το φυλάμε για review ακόμα) θυμίζει ακόμα και στους κακιασμένους που ακόμα γελάνε απο το "Καναδά" της πρώτης παραγράφου, πως εκπλήξεις, μουσικές και μη, μπορεί να προέρθουν απο οπουδήποτε.. (...και όχι μόνο την Ελβετία του Μήτσου. -fixed, όχι Σουηδία, μπέρδεψα τους παραγωγούς air riffs με τους παραγωγους σοκολάτας, ένα καθαρά συνειρμικό λάθος.)

Και για του λόγου το αληθές, "Alive Again", το πρώτο video απο το "Resistance".

Swiss-air-guitar riffs, απ΄το '74 ως τώρα...

Στην Ελβετία εκτός από ρολόγια, σοκολάτες και πολλές χιονισμένες πλαγιές στις Άλπεις, κάποτε παρήγαγαν και Rock! και μάλιστα εξακολουθούν να το στηρίζουν με τους Krokus... Συγκρότημα που γεννήθηκε το 1974 - χρονιά σταθμό (πέρα από Ελλάδα και Κύπρο), καθώς τότε έκαναν και την εμφάνιση τους τεράστιες μπάντες (μερικές από της καλύτερες όλων των εποχών φυσικά - προσοχή ακολουθεί τεράστια αγκύλη)

[Οι Bad Company και οι Rush εμφανίζονται στο προσκήνιο της rock, με τα ομώνυμα πρώτα τους album, οι Deep Purple βρίσκονταν στο απόγειο της εποχής του Coverdale με το Burn και το Stormbringer να κυκλοφορούν μέσα σε 9 μήνες (! - 2 albums και για τους King Crimson), οι Blue Oyster Cult καθιερώνονταν στη μουσική σκηνή παγκοσμίως με την κυκλοφορία του Secret Treaties (του 3ου τους δίσκου μέσα σε 2 χρόνια), o Rory Gallagher περιόδευε στην πατρίδα του κυκλοφορώντας το Irish tour, οι Camel κυκλοφορούσαν το 2ο και καλύτερό τους - Mirage, ενώ Rolling Stones, Neil Young, Bob Dylan, David Bowie, Genesis, Aerosmith, Clapton, Yes, Zappa, Nazareth, Hawkwind, Bob Marley και Miles Davis κυκλοφορούσαν νέες μουσικές!!! Για να μην πούμε ότι αμέσως πριν και μετά το '74 οι Floyd μας χάρισαν τα γιγαντιαία, μέγιστα και επικά Dark Side of the Moon και Wish you were here... Βέεεβαια! Κάποιοι θα μπορούσαν σε αυτό το σημείο να αναφωνήσουν "Those were the times!" αναπολώντας... αλλά θα κάνουν λάθος! Γιατί όλοι αυτοί αποτέλεσαν εμπνεύσεις και παρέδωσαν σκυτάλη σε νέους μουσικούς και σκηνές, καλύτερους κ από τους δασκάλους τους τις περισσότερες φορές! (Μόνο και μόνο με τα ονόματα που ακολούθησαν που μου έρχονται πρόχειρα στο μυαλό ανατριχιάζω!) Χωρίς ταμπέλες metal, grunge, new wave, punk, progressive, alternative, indie, core, fusion, μέχρι και post να 'ουμ' και 'γώ δεν ξέρω τι άλλο, the Music lives on..!!!! 1974 λοιπόν! Good times!]

(...Τι έλεγα στην αρχή; α ναι!) Έτσι που λέτε οι Krokus!

Επηρεασμένοι αρκετά από ένα live των AC/DC και παίρνοντας το όνομά τους ενώ ο Chris von Rohr ιδρυτικό μέλος και τραγουδιστής (σίγουρα όχι ο καλύτερος όλων των εποχών) χάζευε κάτι λιβάδια με κρόκους - εκείνο το φυτό που βγάζει το πανάκριβο μπαχαρικό με την απαίσια γεύση :P Και χάρηκε γιατί περιείχε τη λέξη "Rock" μέσα της. (Άκου ρε φίλε κάτι ιδέες) Τη θέση του von Rohr με τις καταπληκτικές του ιδέες (και την απουσία 3ης οκτάβας) πήρε o Marc Storace από τη Μάλτα (γιατί δε rockάρουν μόνο σε Αγγλία και Αμερική! :P), τραγουδιστής από το 4ο album και έπειτα που τους έκανε και γνωστούς. Anyway, πέρυσι και φέτος πραγματοποίησαν live με μεγάλη επιτυχία! Μάλιστα φαίνονται περισσότερο cool από ποτέ, οπότε πάρτε μερικές ωραίες φρέσκες photos τους!

Στο τραγούδι κάτω, το "Tokyo nights" από το Metal Rendez-vous και 4ο album τους...

Radio Moscow

Blues/Phychedelic/Garage rock...(who cares, rock είναι) made in Iowa USA.
Ωραιότατες βρωμο-κιθάρες, δυνατά σόλο, πιασάρικος ρυθμός, αγριεμένα drums ...εν ολίγοις they rock hard (και υπερευχαριστώ το παστέλι που τους πρότεινε :P)

Τους ανακάλυψε ο κιθαρίστας-τραγουδιστής των Black Keys, Dan Auerbach (δεν είναι τυχαίες οι ομοιότητες στο ήχο)και έχουν κυκλοφορήσει 2 δίσκους το Radio Moscow (2007) και το Brain Cycles (2009).

Ορίστε και ένα video τώρα που μάθαμε τις απέραντες δυνατότητες του embed.

The Hazards of Love

Αλλιώς, οι κίνδυνοι της αγάπης. Η πιο πρόσφατη δουλειά των Αμερικανών Decemberists. Πιστοί στο στυλ και τον ήχο τους, έβγαλαν έναν δίσκο αρκετά πιο ηλεκτρικό από ότι παλιότερα, με ωραία ριφάκια να ξεπετάγονται μέσα στα τραγούδια.

Το Hazards of Love είναι μια rock opera, έχει δηλαδή μια ιστορία που εξελίσσεται μέσω των τραγουδιών. Έχει να κάνει με έρωτα, ζήλια, μίσος, εκδίκηση, φανταστικά πλάσματα, όλα δεμένα όμορφα με τρόπο άκρως θεατρικό σε ένα παραμύθι.

Ο Meloy δεν τραγουδάει μόνος του, αλλά τον συνοδεύουν 2 γυναικείες φωνές (Becky Stark των Lavender Diamond και Shara Worden των My Brightest Diamond). Ειδικά το “The Queen’s Rebuke / The Crossing” (που είναι μάλλον και το πιο «βαρύ» κομμάτι του δίσκου) είναι απίστευτο.

Εν ολίγοις ωραιότατος δίσκος που επιβάλλεται να ακούγεται ολόκληρος και με σωστή σειρά, παρόλο που τα τραγούδια στέκουν όμορφα και από μόνα τους. Ακολουθεί το προαναφερθέν The Queen’s Rebuke / The Crossing...enjoy.

Terra Australis

Περιμένοντας την κυκλοφορία του νέου album των Wolfmother, το Cosmic Egg (στις 23/10! ενώ πήρε το όνομα του από μαθήματα yoga που παρακολούθησε ο Andrew Stockdale και τον άρεσε με τη μια :P) χάζευα το ολόφρεσκο videoclip του "New moon Rising".

Μετά το (πάρα πολύ) πετυχημένο ξεκίνημά τους με τον πρώτο τους, ομώνυμο δίσκο, το συγκρότημα βάρεσε διάλυση, απογοητέυοντας πολύ κόσμο.. για λίγο όμως, ευτυχώς! Οι διαφωνίες των Chris Ross και Myles Heskett με τον Andrew δεν στοίχησαν όσο θα περίμεναν κάποιοι, καθώς η καινούρια παρέα του έχει δείξει εξαιρετικά δείγματα γραφής!

Άντε λίγες μέρες έμειναν!

Μια γεύση από τα "παλιά"...

...και μια απ΄τα καινούρια!

Το Καλύτερο Όνομα Blog Όλων Των Εποχών...

...δεν προέκυψε τυχαία.

Υπήρχαν τουλάχιστον δέκα άλλα ονόματα που σκεφτήκαμε πρώτα.

Αλλά, κάθε εμπόδιο σε καλό, και τελικά, καταλήξαμε σε μια επιστροφή στις ρίζες μας. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, φοιτητούδια ακόμα (όλοι έστω), και είχαμε, στο απόγειο της ανωριμότητας της δεύτερης αυτής εφηβείας, μόλις ανακαλύψει το μεγαλείο της καλύτερης μπάντας όλων των εποχών, στους στίχους και τις μελωδίες του καλύτερου τραγουδιού όλων των εποχών, το οποίο θα οδηγούσε στην καλύτερη ατάκα όλων των εποχών.


Tenacious D - Tribute


Λέγεται οτι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Έ, εχθρός του τελευταίου το ακόμα καλύτερο. Και σκοπός μας σαν blog, σαν παρέα, να βρίσκουμε και να προσφέρουμε ολοένα καλύτερες μουσικές και posts. Ευχαριστούμε λοιπόν όσους μας παρακολουθούν, σχολιάζουν, βρίζουν, ασχολούνται, είτε είναι φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι.  

(Και η μαμά μου. Γειά σου μαμά.)


PS. Μισώ την Sony. Μπορείτε όλοι να την ευχαριστήσετε που δεν επιτρέπει embedding των youtube videos της κατεβάζοντας albums της.

Περι αλλαγής..

Τις τελευταίες μέρες, εκλογές γαρ, ακούστηκαν άπειρα περί αλλαγής. Αλλαγής πλεύσης στην εξουσία, αλλαγής προτιμήσεων των πολιτών, αλλαγής προς το καλύτερο, προς το πιο πράσινο (ποικιλλοτρόπως)..

Αν μη τι άλλο, οι περισσότεροι ελπίζουν για αλλαγές. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μερικές φορές αυτές έρχονται μόνες τους και είναι αντίθετες απ' αυτές που ελπίζαμε. Μερικές φορές οι καταστάσεις αλλάζουν εμάς τους ίδιους, κάνοντας μας αυτό ακριβώς που ορκιζόμασταν πως θα αλλάξουμε.

111 προσαγωγές τις προάλλες στα Εξάρχεια, ετεροχρονισμένα και αψυχολόγητα αντίποινα σε μια εξίσου αψυχολόγητη επίθεση κουκουλοφόρων.

Η ισχύς δυστυχώς, όταν είναι απόλυτη,  μπορεί να διαφθείρει απολύτως ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις..

Καταγραφή καρτοκινητών, εγκατάσταση ακόμα περισσότερων συστημάτων παρακολούθησης, παραπάνω  αστυνομία, θωρακισμένα οχήματα, και ο κλοιός στενεύει τις τελευταίες μέρες σαν σε fast forward κλιμάκωση παράνοιας και φόβου...

"Handlebars" - Flobots, γιατί απλά ήταν το πρώτο clip, το πρώτο τραγούδι, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό αφού ξεθύμανα από τις ειδήσεις..

Περί post...

Σειρά μου καθώς φαίνεται να βάλω την πινελιά μου στο καλύτερο blog όλων των εποχών. Μερικές κουβέντες για ζέσταμα και για καλή αρχή.
Περί post rock ο λόγος λοιπόν, (μετά από αίτημα και του mr kalpman).

Είναι rock, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, λίγο διαφορετική προφανώς (γιατί να την λένε έτσι αλλιώς?). Τα τραγούδια είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια, η ενορχήστρωση δεν περιορίζεται στα κλασικά όργανα της rock αλλά εμπλουτίζεται με πολλά άλλα (βιολί, τσέλο, τρομπέτα, σαντούρι και ότι άλλο γουστάρει ο καλλιτέχνης) και υπάρχει μια δόση πειραματισμού μπλα μπλα μπλα κτλ.

Αυτό που απουσιάζει (συνήθως εντελώς) είναι οι στίχοι. Και εκεί ακριβώς κρύβεται η μαγεία και η δύναμή της αγαπητέ αναγνώστη. Γιατί όταν έχεις ένα σκέτο τραγούδι με έναν ξερό τίτλο πρέπει να την βρεις μόνος σου την άκρη. Εδώ δεν έχεις τους στίχους να σε καθοδηγούν και να διαμορφώνουν το τι σκέφτεσαι και το πώς νιώθεις ακούγοντας το τραγούδι αλλά το κάνεις μόνος, ψηλαφίζοντας νότες και ήχους καθώς απλώνονται μπροστά σου και πλάθοντάς εικόνες και σκέψεις με αυτά τα υλικά.

Μ’ αρέσει αυτή η μουσική δεν ξέρω αν σας το είπα… μ’ αρέσει γιατί μ’ αφήνει να σκεφτώ (δεν φαντάζεστε πόσο βοηθάει πριν την εξέταση σε μάθημα). Και είναι πραγματικά απίστευτο το που μπορεί να σε οδηγήσει ένα τραγούδι, σε τι σκέψεις μπορείς να καταλήξεις ακούγοντάς το. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μία σημαντική στιγμή/περίοδος στην ζωή σου, η αρχή ή το τέλος, ένας στόχος, κάτι που έχασες ή κέρδισες, μια επιτυχία ή μια αποτυχία κτλ κτλ... ή κάτι τελείως εκτός τόπου και χρόνου.

Είναι τεράστια η δύναμη της μουσικής (γενικά και ειδικά)… γιατί αν το καλοσκεφτείς τι είναι πέρα από μια σειρά ήχων πεταμένων στην σειρά με βάσει κάποιους κανόνες. Κι όμως επιδρά με τόσους διαφορετικούς τρόπους πάνω μας.
Και για να μην ξεφύγω κι άλλο (δεν με πάει το γράψιμο πώς να το κάνουμε) πάρτε ένα πολυαγαπημένο τραγούδι από τους Godspeed You Black Emperor.

She's got the Jack

Όπως λέγανε και οι AC/DC (όχι δεν θα μιλήσουμε ακόμη για αυτούς :P) με τον μακαρίτη τον Bon Scott στο Τ.Ν.Τ το 1975... αμέσως μετά το ξεπέταγμα τους με το High Voltage ένα χρόνο πριν... (το καλύτερο συγκρότημα όλων των εποχών, με τον καλύτερο frontman που είχαν ποτέ - το δεύτερο το εννοώ) ναι, είχε τον Jack.

Ποια; Μα φυσικά η Meg. Ω ναι. Η Meg White. Η δαιμόνια drummer από το Detroit κατάφερε να τυλίξει τον Jack το 1996 και αφού τον παντρεύτηκε (τότε δεν ήξερε ότι ήταν drummer ακόμη) τον έβαλε και στο συγκρότημα της!

Ευτυχώς! Γιατί διαφορετικά ο Jack θα έμενε με το επίθετο Gillis και πιθανότατα να μαθαίναμε τους Gillis Stripes (αν είχαμε Stripes ποτέ :P) Το ζευγάρι από το Detroit Rock City λοιπόν, μας χάρισε απλόχερα 6 ολόκληρα και καταπληκτικά album! Από το 2000 με το ομώνυμο "the White Stripes" μέχρι το επιθετικό και θρασύτατο "Icky Thumb" του 2007 και με την ιδιαίτερη σύνθεσή τους (1 κιθάρα, 1 set από Drums) παράγουν ήχους που θα ζήλευαν πολλά πολυμελή συγκροτήματα (πολυσυγκροτήματα :P - sry, βλακεία)! Μιλάμε για ατελείωτο jamάρισμα (Τρέλα σε λεω!) Με το μουσικό εγκέφαλο του Jack λοιπόν και σε συνδυασμό με 4 χέρια, 2 στόματα και τα 2 πόδια της Meg, το αποτέλεσμα είναι απλά μυθικό!

Φυσικά, ο κάθε κιθαρίστας (με τις ανησυχίες του Jack) που σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να μείνει σε ένα συγκρότημα μόνο! Το κενό αυτό ήρθαν να καλύψουν το 2005 οι Raconteurs με αφορμή το τραγούδι "Steady as she goes" και το πρώτο album "Broken Boy Soldiers" που τους έκανε και γνωστούς στο λαό...που τελικά δεν ήταν παρά μια πρώτη γεύση από αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει! Το 2008 κυκλοφόρησαν το επικό "Consolers of the Lonely" και έδειξαν σε όλους ότι η ωμή rock είναι παρούσα, ενώ έστειλαν κλαίγοντας στα σπίτια τους όσους υποστήριζαν ότι η rock πέθανε με τα 80's και την δύση πολλών τεράστιων ονομάτων του είδους.

Και κάπου εκεί, παράλληλα με διάφορες πετυχημένες συμμετοχές σε ταινίες (Coffee and Cigarettes, Cold Mountain, It might get Loud ) και soundtracks (Quantum of Solace) o Jack είπε να κάνει και το τρίτο του συγκρότημα. Στο οποίο μάλιστα αποφάσισε να εξασκήσει κυρίως το skill του στα κρουστά! (μιας και έχει τερματίσει την κιθάρα - sry, βλακεία και πάλι:P) Οι Dead Weather! Ο συνδυασμός μελών των Raconteures, των Queens of the Stone Age και της Alison Mosshart των the Kills, κερδίζει τις εντυπώσεις! Ήρθαν για να μείνουν? ...μακάρι! Συγκρότημα με εμφανές το θεατρικό (ίσως και κινηματογραφικό) στοιχείο, μας εξιτάρει ακόμη περισσότερο! Ενώ, ο φωνητικός συνδυασμός του Jack και της Alison σκίζει και πάει!

Στα βίδεο από κάτω, 2 γεύσεις από το δίσκο "Horehound" (...ναι τους αγαπάω, υπάρχει κάνα πρόβλημα;;;)