Wednesday 31 March 2010

Brant Bjork

Τον ξέθαψα ψάχνοντας διάφορες stoner-ο-μπάντες που ανακάλυπτα δεξιά κι αριστερά. Λογικό δηλαδή μιας και είναι σημαντική φιγούρα της stoner /  desert σκηνής εκεί στο Αμέρικα. Είναι κιθαρίστας, drummer, παραγωγός και μαζί με κάτι άλλα ντόπια παιδιά έφτιαξαν τους Kyuss τους οποίους αργότερα άφησε  ιδρύοντας το 2004 τους "Brant Bjork and the Bros". (Για παραπάνω πληροφορίες απευθυνθείτε στο wikipedia, βαριέμαι να τα μεταφράζω :P)

Αυτό που έχει σημασία είναι το ότι έχει γράψει πολυ ωραία κομματάκια, με ωραία ριφάκια ,επαρκώς βρώμικες κιθάρες και ένα άρωμα blues.





 
 


Sunday 21 March 2010

Μπουζουριάστε τον ελέφαντα.

ή σε λιγότερο argot και πιο αγγλικά, Cage the Elephant.

5 καμμένα παλικάρια απο το Kentucky, με επιρροές από Led Zep έως Chuck Berry έως Pixies, που ροκάρουν, όχι με την 70s hard rock αισθητική των Radio Moscow πχ, αλλά με ένα φοβερά πιασάρικο μείγμα blues, alt και παραδοσιακής ροκ και γερές δόσεις ενέργειας, που σε μένα θύμισαν λίγο Beastie Boys, λίγο Bloodhound Gang, και ο ghostdog τους βρήκε εξίσου ανεβαστικούς με την πρώτη προσπάθεια των Frattelis.

Μεγάλη κουβέντα, με την οποία όμως συμφωνώ, οπότε απολαύστε το "In One Ear" το πρώτο track του album "Cage The Elephant" (σοκ), καθώς και το πρώτο single τους, απ'το οποίο και τους μάθαμε (να 'ναι καλά το Borderlands), το φοβερό "Ain't no rest for the wicked"..



Monday 8 March 2010

Τι τρελός κόσμος...

Μια τυχαία ανακάλυψη για την οποία ευχαριστούμε πρώτα τους τύπους που γίνονται θυσία και αντί να χάνονται στα live κάθονται και τραβάνε με κινητά κάμερες και ότι έχουν videos για να χαζρύουμε εμείς οι απόντες στο youtube. Έπειτα, έ, όλο και πρέπει να ευχαριστήσουμε και τους υπαίτιους για το post. Κάποτε ήταν οι Tears for Fears, οι οποίοι εν έτει 1982 τραγούδαγαν για το πόσο τρελός είναι αυτός ο κόσμος, ώ μαμά. Ένα μελαγχολικό αλλά παιχνιδιάρικο new wave κομμάτι, αν κάτσεις να το συγκρίνεις μουσικά με την κατάσταση που αποτυπώνουν οι στίχοι, αλλά η αλήθεια να λέγεται, τα 80ς ήταν, δεν θα περίμενε κανείς κάτι το διαφορετικό.



Enter the 2ks λοιπόν, και στα πλαίσια του soundtrack μιας ταινιούλας που μπορεί να έχετε δεί και αν όχι θα πρεπε να ντρέπεστε, Donnie Darko ονόματι, δύο άλλοι τύποι ξαναπιάνουν το παράδοξο αυτό των Tears for Fears και μας δίνει μια αργή, ακουστική εκδοχή, η οποία με την φωνή και κιθάρες των Gary Jules και Micahel Andrews σου κάνει την καρδιά κομμάτια απ'το παράπονο, δοσμένη υπέροχα με ένα videο παιδιών να παίζουν έξω απο σχολείο, δείχνοντας μας πόσο έχουμε ξεχάσει, φρέσκοι από τα 90s, είτε είμαστε 20, είτε 30, είτε περισσότερο, το πως είναι να είσαι ανέμελος, ξέγνοιαστος, ανεπηρέαστος από το σκοτάδι και την παράνοια των καιρών μας.



Και για το finale, στο μπάσιμο των 2k10s, ο κόσμος είναι ακόμα παλαβός. Ειδικά αυτές τις τελευταίες μέρες, βλέποντας μια χώρα ολόκληρη να εξαθλιώνεται οικονομικά και μέσω προτάσεων όπως πώληση των εδαφών και των συμβόλων της, στο όνομα της απληστίας τόσο των ίδιων των πολιτικών της, της αδιαφορίας και της έλλειψης παιδίας των πολιτών της, των οικονομικών συμφερόντων μερικών ανθρώπων οι οποίοι δεν διστάζουν να κλέψουν το μέλον της γενιάς μου ολόκληρης..

Μιας γενιάς που έχει βιώσει τον απόλυτο παραλογισμό της τυφλής βίας, της τυφλής εκδίκησης και της χειραγώγησης ακόμα και αυτής από κάποιους που πλουτίζουν πάνω σε πτώματα ξένων και συμπατριωτών τους, την παράνοια και την τον φόβο μιας κοινωνίας και ενός συστήματος που έχει χάσει σε τέτοιο βαθμό τον έλεγχο ωστέ να παρακολουθεί και να καταπνίγει προληπτικά κάθε ίχνος ελευθερίας και αντιδρασης, στο όνομα της προστασίας των αρχών που καταπατεί με τις ίδιες τις πράξεις της. Μιας γενιάς η οποία ειδικά εδώ, θα ζήσει και θα πεθάνει με χρέος εξαιτίας των γονέων της, και των γονιών τους. Ακόμα και αν αυτοί θα έπρεπε να έχουν προβληματιστεί ακούγοντας την αρχική εκτέλεση του κομματιού.

Mad World indeed, αυτή τη φορά δοσμένος ζωντανά από τους υπέροχους Red Paintings και Dresden Dolls.. το ακόμα μεγαλύτερο παράπονο μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι, όταν ένα τέτοιο τραγούδι είναι επίκαιρο 30 χρόνια σχεδόν μετά..


Protomen

Πάει καιρός απο το τελευταίο post... ας μοιραστώ λοιπόν μια κυκλοφορία για την οποία ήθελα απο τότε να γράψω.. οι Protomen είναι μια μπάντα από ανθρώπους που εκτός απο το πάθος τους για μουσική, τους ένωσε και το πάθος τους για παλιά video games. Έτσι, πέρα απο την εμφάνιση τους που παραπέμπει λίγο σε Daft Punk με τις μάσκες robot και τις ταυτότητες/ backstory τους, έχουν καταφέρει να δραματοποιήσουν σε μια σύγχρονη rock opera την ιστορία της κλασσικής σειράς παιχνιδιών Megaman.
Όσοι πρόλαβαν NES SNES και τα συναφή, είναι τυχεροί να έχουν λιώσει ώρες στα συγκεκριμένα (προκλητικά δύσκολα) παιχνίδια, οι νεότεροι πάλι μπορούν να ανατρέξουν σε εξομοιωτές NES, αν θέλουν να δούν τι βγήκε απο την χρυσή εποχή της Nintendo.

Επιστρέφοντας στον δίσκο, παρ'ότι αρχικά ακόμα και ο υποφαινόμενος που φέρει tattoo Pac-man, τον αντιμετώπισα με κάποιο σκεπτικισμό όταν διάβασα για μουσική βασισμένη σε video-game.

Ε, απλά μιλάμε για ένα αρτιότατο album, με φοβερά φωνητικά και πλούσιες κιθάριστικές ενορχηστρώσεις, σε συνδυασμό με πλήκτρα που παραπέμπουν ενίοτε στους retro ήχους των 8-bit videogames. Η πλοκή δίνεται μέσω των στίχων σε μορφή μονολόγων η διαλόγων μεταξύ των κεντρικών χαρακτήρων των παιχνιδιών, παρουσιάζοντας θέματα όπως η υποταγη σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, τον αλτρουισμό ενός ήρωα, την απάθεια του πλήθους απέναντι στον αγώνα του ήρωα, την απελπισία και την απώλεια.

Ενδεικτικά 2 κομμάτια, η εισαγωγή του δίσκου και της αφήγησης ( το πρώτο επίσημο video clip των Protomen ) και η επίκληση του πατέρα στο δεύτερο γιό του να μην ακολουθήσει τα βήματα του πρώτου (video clip που έγινε από χρήστη χρησιμοποιώντας τα γραφικά των παλιών παιχνιδιών.)





Ανεπιφύλακτη πρόταση για αγορά ή προμήθεια με άλλους τρόπους, το The Protomen των Protomen είναι ένα δισκάκι που ξεχωρίζει όχι μόνο για την πρωτοτυπία της ιδέας, αλλά και την άψογη εκτέλεση, προς, επιεικώς μιλώντας, βούλωμα των διαφόρων που αντιμετωπίζουν τα video games σαν κάτι λιγότερο απο τέχνη ή έμπνευση.

Το δεύτερο album τους έχει κυκλοφορήσει πρόσφατα, αλλά ακόμα δεν είχα τον χρόνο να το μαζέψω...