Paintbox

Ο δεύτερος εκλειπών από την παρέα των Pink Floyd, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Syd Barrett (ο Syd είχε χαθεί πολύ νωρίτερα δυστυχώς), Richard Wright, έφυγε το 2008, αφήνοντας πίσω του σημαντικότατη κληρονομιά. Ο πιο αθόρυβος της παρέας των "πολυτεχνιτών" (κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά) Floyd, συνέθεσε λίγα αλλά σημαντικά κομμάτια, από το '65 στο ξεπέταγμα του συγκροτήματος, μέχρι τον καλύτερο δίσκο του David Gilmour "Division Bell" του '94. Ενδεικτικά, "Remember a Day", "See-Saw", "Paintbox". Το τελευταίο κομμάτι του μάλιστα, με είχε επηρεάσει πολύ κατά τα χρόνια του λυκείου μου...

Paintbox (Wright) 3:35 Last night I had too much to drink Sitting in a club with so many fools Playing to rules Trying to impress but feeling rather empty I had another drink Drink - a - drink - a - drink - a - drink What a way to spend that evening They all turn up with their friends Playing the game But in the scene I should have been Far away Away - away - away - away - away Getting up, I feel as if I'm remembering this scene before I open the door to an empty room Then I forget The telephone rings and someone speaks She would very much like to go out to a show So what can I do - I can't think what to say She sees through anyway Away - away - away - away - away Out of the front door I go Traffic's moving rather slow Arriving late, there she waits Looking very angry, as cross as she can be Be - a - be - a - be - a - be - a - be Getting up, I feel as if I'm remembering this scene before I open the door to an empty room Then I forget (πηγή: http://www.pink-floyd-lyrics.com)

Caspian - Tertia

Πρόσφατα κυκλοφόρησε η 3^η κατά σειρά δουλειά των Caspian με τίτλο Tertia. Κινούμενοι σε γνώριμα post rock μονοπάτια οι Caspian μας δίνουν 10 καλοδουλεμένα κομμάτια τα οποία παρόλο που δεν δίνουν την αίσθηση του κάτι καινούριου ή πρωτότυπου (δεν είναι κι εύκολο σ’ αυτό το είδος μουσικής) έχουν αρκετό ενδιαφέρον.

Συγκεκριμένα κομμάτια δεν κατάφερα να ξεχωρίσω, κυρίως για τον λόγο που προανέφερα και γενικά προτιμώ το Four Trees του 2007 που θεωρώ και τον καλύτερο δίσκο τους.

Her Name Is Calla

Μελωδικοί, μελαγχολικοί, με τις απαραίτητες εξάρσεις και τa ξεσπάσματά τους. Κιθάρες, βιολί, drums, πνευστά, πλήκτρα, banjo κλπ συνθέτουν κομμάτια όμορφα, πλούσια και γεμάτα συναίσθημα, μεγαλούτσικα σε διάρκεια χωρίς να όμως να κουράζουν.

Τα φωνητικά μου θύμισαν λίγο Arcade Fire και my Morning Jacket και δένουν άψογα με την μουσική.

Έχουν ένα 50λεπτο δίσκο στο ενεργητικό τους και κάποια EP (με το πιο πρόσφατο να ονομάζεται Long Grass). Έρχονται από Αγγλία και το όνομα της είναι Calla (τι πάει να πει ο ποιητής δεν ξέρω ακριβώς :P)

Andrew's back...

Νέο video για τους Wolfmother όπως με πληροφόρησε σήμερα το πρωί η Curlie

(a.k.a tambatha για τον κόσμο :P)...


Περισσότερο υλικό στο site τους!

Space Rock... και έχεις φύγει!

Όταν μιλάμε για progressive rock, οι Pink Floyd, οι Yes, οι King Crimson, οι Genesis είναι τα πρώτα - standard ονόματα που σου 'ρχονται στο μυαλό. Δικαίως, αφού δημιούργησαν καταπληκτικές μελωδίες, στιγμάτισαν περιόδους, όρισαν τον όρο progressive και ασχολήθηκαν με θέματα που λίγες μπάντες μόνο κατάφεραν να περάσουν αυτά που ήθελαν στο κοινό τους όπως αυτές. Συγκεκριμένα όλες οι παραπάνω είχαν και μερικούς από τους καλύτερους συνθέτες και μουσικούς στα line up τους! Dave Gilmour, Roger Waters, Robert Fripp, Chris Squire, Rick Wakeman (χαρακτηριστικά τοποθετείται επί του θέματος ο φίλος Deepest εδώ :P ), Phil Collins και Peter Gabriel είναι μερικοί μόνο από όσους επηρέασαν σημαντικά τη μακρόχρονη ιστορία των τριών παραπάνω συγκροτημάτων! Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες και σελίδες για τη συμβολή όλων τους στη μουσική! Ο κοινός παρονομαστής των παραπάνω συγκροτημάτων όμως είναι ένας. Οι υπόλοιποι λοιπόν που δεν ευτύχησαν να έχουν ως μητρική γλώσσα τα Αγγλικά αδικήθηκαν ή παρέμειναν στην αφάνεια.

Αυτοί που βάλθηκαν να μαγέψουν όμως με τις mind blowing (στην κυριολεξία) συνθέσεις τους και κατάφεραν να εδραιωθούν όσο ήταν δυνατό αυτό, στην παγκόσμια μουσική σκηνή, ήταν οι Eloy. Ακολουθώντας παρόμοια χρονολογική πορεία όπως και οι γνωστότερες μπάντες του είδους, οι Γερμανοί Eloy αντλώντας θέματα κυρίως απ΄τη μυθολογία, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια μοναδική ατμόσφαιρα σε κάθε album τους (από τα 17 που κυκλοφόρησαν συνολικά - με πρόσφατη προσθήκη το Visionary του 2009) κλείνοντας τον ακροατή στον δικό τους κόσμο! Χαρακτηριστικά album τους και ίσως τα καλύτερά τους τα "Inside", "Down" και "Ocean" τις περιόδου '73-'77. O Frank Bornemann, ιδρυτικό μέλος και παράλληλα αυτός που κατάφερε να αναδείξει τους Eloy πέρα από τα Γερμανικά σύνορα όταν άλλοι βρίσκοταν στα πρόθυρα να παρατήσουν την προσπάθεια, κατάφερε να διατηρήσει και να εξελίξει το συγκρότημα, 4 δεκαετίες τώρα! Μάλιστα, πρόκειται να κυκλοφορήσει μια επετιακή έκδοση ενός διπλού DVD, υπό τον τίτλο "The Legacy Box" όπου θα περιέχει οπτικοακουστικό υλικό από ολες τις περιόδους της μπάντας, συνεντεύξεις, φωτογραφίες και πολλά άλλα καλούδια, σε μια πλήρη αναδρομή της ιστορίας τους! Yay δηλαδή! :D

Δεν θα μπώ σε περισσότερο διεξοδικές λεπτομέρειες για το συγκρότημα, όσοι θέλουν να το ψάξουν περισσότερο, ο Δ. Πετροβίτσης μπορώ να πώ ότι τα λέει όλα μια χαρά εδώ και εδώ.

It Might Get Loud... indeed!

Ένα documentary film για τις ιστορίες του Edge, του Jack White και του Jimmy Page, τριών μυθικών μουσικών όπου ο καθένας στιγμάτισε λίγο πολύ την γενιά του, όλες τους πλεγμένες υπό το πρίσμα του κυριότερου μουσικού οργάνου της rock. Προσωπικά, βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσες τις διαφορετικές προσσεγγίσεις των πρωταγωνιστών όσο και τις εξομολογήσεις τους, καθώς ταξίδευαν σε αναμνήσεις μέσα στα χρόνια που διαμορφώνονταν σαν μουσικοί!

Ο Davis Guggenheim έκανε αρκετά καλή δουλειά όσον αφορά τις ξεχωριστές στιγμές των τριών. Περιέχει πολύ μουσική, πολλά riffs, άφθονα πλάνα από συναυλίες και πολλές πολλές κιθάρες, ενώ καταλήγουν στις αγαπημένες τους με τις οποίες ξεκίνησαν ή συνήθισαν να παίζουν! Στη συνάντηση τους όμως περίμενα περισσότερα.. Anyway δε θέλω να προκαταβάλλω κανέναν για το φιλμάκι, (τα σπάει αυτό είναι δεδομένο! :P) πορώβιους ή μη, αλλά οι φάτσες του Jack και του Edge όταν ο γερόλυκος κ.Page τζαμμάρει στους ήχους του Whole lotta love είναι όλα τα λεφτά! Εκτός των στιγμών που ο καθένας δείχνει παραδείγματα του ταλέντου του στους άλλους δύο, στους τίτλους τέλους παίζουν και οι τρείς μαζί! Να ένας τρόπος να δούμε όλα τα "γράμματα" στο τελος :P

Δείτε το δυνατά!
Cheers!