Όταν ο Elvis συνάντησε τον Junkie XL το 2002 για διαφήμιση μιας εταιριούλας (γνωστής αλλά δεν έχει σημασία) το αποτέλεσμα ηταν gamato. Σαν άλλος Fatboy Slim ο τυπάς μας χάρισε την πιο φρέσκια έκδοση ενός πολύ ανεβαστικού (αλλά καθόλου ξεπερασμενου) ρυθμού στο "A little Less Conversation".
Παρακάτω μια σύνθεση με theme το κομμάτι και ήρωα τον Keanu Reeves που με έφτιαξε τη διάθεση κατα πολύ... (το original clip εδώ)
Στις δύσκολες τούτες μέρες, χρειάζονται δράσεις και όχι λόγια... και ο Keanu μας το δείχνει με τον τρόπο που ξέρει αυτός καλύτερα.
Όπως λένε και τονίζουν σε κάποια reviews που διάβασα δεν είναι η boy band 5ive. Όχι ότι τους ήξερα και από χθες τους τελευταίους αλλά κουβέντα να γίνεται.
Ετούτοι εδώ παίζουν post rock, κινούμενοι ανάμεσα σε stoner metal και πιο χαλαρούς post rock ήχους. Βαριές, ευέξαπτες κιθάρες σε ωραία δεμένα κομμάτια με ενδιαφέρουσες εναλλαγές που δεν κουράζουν αλλά κρατάνε το ενδιαφέρον σε όλο τον δίσκο. Προσωπικά μου θύμισαν ένα μείγμα Pelican και And So I Watch You From Afar (οι "μπουκωμένες" κιθάρες των πρώτων και τα ριφάκια των δεύτερων).
Τα κομμάτια έχουν ένα χαρακτήρα αφηγηματικό. Ιδιαίτερα το News I το οποίο στα 2/3 του είναι ήπιο κρύβοντας μέσα του κάτι σαν προειδοποίηση και το υπόλοιπο είναι ένα ξέσπασμα.
Χεχ. Το βάπτισμα πυρός με την πειρατεία στο Ίντερνετ το έλαβα μέσω Napster. Τα δύο πρώτα κομμάτια που κατέβηκαν μετά συστάσεως και πολύ προσπάθειας (36.6 kbps modem και δωρεάν σύνδεση μέσω x-treme γαρ.) ήταν το "Closer" των Nine Inch Nails και το "Falling Away From Me" των Korn.
Το αποτέλεσμα για όσους με γνωρίζουν, και δη μουσικά, είναι εμφανές. Ανήκω περήφανα στη γενιά που έζησε τις ένδοξες μέρες της Nu-metal, με την Roadrunner να γίνεται κολοσσός, τα αγγλικά και αμερικάνικα περιοδικά να ασχολούνται με την πάρτη μας στα 2/3 της ύλης και των εξώφυλλων τους, και η οργή της νεολαίας που χωρίς να το καταλαβαίνει ακριβώς αισθανόταν την άφιξη του κόσμου του Bush, της τρομοκρατίας, της οικονομικής και ηθικής χρεωκοπίας, και έφερε μια απίστευτη και αδικαιολόγητη στους τρίτους οργή. Σαν τα emo, μόνο με τα αρχίδια της punk και μόνιμη περίοδο.
Ωραίες εποχές.
Μέσα στις μπάντες που είχαν ξεχωρίσει τότε, οι Deftones. Χωρίς την εκκεντρική εμφάνιση άλλων σχημάτων όπως οι Slipknot, Static-X, Korn και Manson, οι Deftones ξεχώριζαν αρχικά στο πόσο συμβατικοί φαινόταν στον χώρο τους, μαζί με την υποστήριξη της Maverick Records, το παρακλάδι της Warner που είχε αγοράσει η Madonna. Το ηχητικό αποτέλεσμα;
Μερικά από τα βαρύτερα riffs της nu-metal, σε κοφτούς ρυθμούς που σε γρονθοκοπούν μέχρι καθήλωσης ή πιο συχνά χτυπήματος σε σαλόνια, εφηβικά και φοιτητικά δωμάτια, και ένας Chino Moreno, με τις φωνητικές του επιδόσεις να κυμαίνονται από τραγούδι σε ψυχωτικές εκρήξεις ενός ανθρώπου φαινομενικά φυσιολογικού που απλά ξεπερνά κάθε όριο συγκράτησης και χάνεται μέσα στην οργή του, βγάζοντας στίχους και ήχους σκοτεινούς και άρρωστους, ακόμα και όταν δίνονται μελωδικά ή σχεδόν ψιθυριστά (πχ. το απίστευτο "Change (in the house of flies)" ), πάντα ανακλώντας την εικόνα της μπάντας και συχνά των ακροατών για τον κόσμο γύρω τους.
Το "Diamond Eyes", η τελευταία δημιουργία των Deftones, δεν ξεφεύγει από την συνταγή που τους ξεχώρισε από το κύμα σχημάτων της εποχής που οδήγησε και το είδος σε τελικό ξεπεσμό. Με singles όπως το "Rocket Skates" "Diamond Eyes" και άλλα διαμάντια μέσα στο δίσκο όπως το "CMND/CTRL" και το "This Place Is Death", ο δίσκος δεν θυμίζει απλά τις καλές μέρες των Deftones, αλλά όλης της Nu-Metal, της ποιότητας των δίσκων που την ανέβασαν στο προσκήνιο, και το πως θα μπορούσε να ξαναμπεί εκεί.
Ενοχλήστε λοιπόν τους γείτονες σας με τα official videos των 2 singles παρακάτω..
Το παραπάνω είναι quote της Φρύνης στην οποία οφείλουμε και την ανακάλυψη της εν λόγω μπάντας..
Μια και δεν είμαι υποστηρικτής της άποψης ότι δεν χρειαζόμαστε άλλες μπάντες που να μεγάλωσαν με Joy Division πέρα απ' τους Joy Division, μπορώ να πω πως γουστάρω τρελά O.Children. Σοβαρά, είχα να χαρώ τόσο με new-wave που δεν κυκλοφόρησε το 19-κάτι από όταν βγάλαν τον πρώτο δίσκο τους οι She Wants Revenge.
Επιρροή, υπάρχει προφανώς. Και από Joy Division και από Bauhaus και από Cave (εξ'ου και το όνομα) και γενικά ένα ωραιότατο κολάζ ήχων των late 80s-90s. Την διαφορά κάνει ο frontman Tobias O'Kandi, ο οποίος θα μπορούσε να είναι μπασκετμπολίστας με το ύψος του ή να τραγουδάει κάτι σε πιο soul, αλλά η χαρακτηριστικά μαύρη χροιά της φωνής του σε συνδυασμό με τον παραπάνω ήχο, καθώς και η ένταση του ως τραγουδιστή, σπρώχνουν τα κομμάτια των 2 singles σε κάτι σημαντικά περισσότερο από το demo μιας παρέας που προσπαθεί να το παίξει JD το 2010.
Επιπλέον, πείτε ότι θέλετε για την ουσία που βρίσκεται στον ήχο μιας μπάντας και όχι στα κλιπάκια, αλλά θέλω να βρω άνθρωπο που δεν θα εκτιμήσει τα υπέροχα videos και των 2 singles, που αν μη τι άλλο, αναδεικνύουν φοβερά την ένταση και δραματικότητα του Tobias.. "Ruins" και "Dead Disco Dancer" λοιπόν, σε σειρά κυκλοφορίας, με το πρώτο LP τους να κυκλοφορεί τέλος Ιουλίου..
Για να ελαφρύνει λίγο η ατμόσφαιρα μετά τους maiden :P , ρίξτε μια ματία σε έναν διαγωνισμό που τρέχει μέσω youtube. Τελικά υπάρχουν ταλεντάκια κρυμμένα αναμεσά μας.
Καλή επιτυχία στην Gaia που μετά το ραδιόφωνο ετοιμάζεται να κατακτήσει και την παγκόσμια μουσική σκηνη :) .
Έσκασε σα βόμβα στα αυτιά μου η ανακοίνωση του νέου album των Iron -muthafucn'Maiden! Ίσως είχα απορροφηθεί αρκετά δίνοντας βάση σε διάφορες άλλες μουσικές το τελευταίο διάστημα.. (ίσως η πολύ ενασχόληση με τη σχολή :P - λέμε τώρα) Είχα σταματήσει να παρακολουθώ τις κινήσεις ενός από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα - όλων των εποχων! (χαλαρά).
Εντάξει, δεν θα το κρύψω, μετά το Brave New World το 2000 δεν άκουσα album αντάξιο των προηγούμενων... προφανώς δεν περιμένω κάτι πιο δυνατό από το Powerslave, κάτι πρωτόγνωρο σαν το Somewhere in Time ή το επικό Piece of Mind! Αλλά το νέο Final Frontier, θα έχει κάτι κοινό με αυτά! Η ηχογράφηση του έγινε στα Compass Point Studios, σε ένα πραγματικά αποκρουστικό μέρος του πλανήτη μας. Μάλιστα, λίγο πριν ξεκινήσουν μια ακόμη παγκόσμια περιοδεία, οι Maiden μέσω του επίσημου site επιτρέπουν το δωρεάν κατέβασμα του El Dorado μαζί με το νέο artwork του album (κλασσικά, μας έχουν συνηθίσει να τα σπάει!) για να τσιμπολογάμε μέχρι την κυκλοφορία του!!! Pretty awsome κίνηση παίδες!
Προσωπικά το τραγούδι το βρήκα ψιλομέτριο, με λίγες καλές στιγμές.. Οι solies των Murray, Gers, Smith ακόμη και τα λίγα σημεία που φωνάζει ο Bruce είναι τα αξιοσημείωτα σε ένα μάλλον αδιάφορο τράγούδι (σε σύγκριση με τα υπόλοιπα στα 14 προηγούμενα albums).
Αναμένω να το ακούσω ανήμερα των γενεθλίων μου, όποτε και ανκοινώθηκε η κυκλοφορία του - να ένα ωραίο δωράκι... όσοι σκοπευετε.. ανκούτε??!! Σε συνέντευξή του ο Bruce έκανε λόγο για το πόσο τρομαχτικά ολόιδιο έχει παραμείνει το studio από το 83-86 που είχαν βρεθεί εκεί τελευταία φορά, που έκανε την ατμόσφαιρα πιο οικεία σε όλους.
Έτσι και έχει αποτυπωθεί και στο Final Frontier ένα ποσοστό της σπίθας και έμπνευσης που είχαν βρεί τότε, θα μιλάμε για το come-back της δεκαετίας...
Όταν ο Elvis συνάντησε τον Junkie XL το 2002 για διαφήμιση μιας εταιριούλας (γνωστής αλλά δεν έχει σημασία) το αποτέλεσμα ηταν gamato. Σαν άλλος Fatboy Slim ο τυπάς μας χάρισε την πιο φρέσκια έκδοση ενός πολύ ανεβαστικού (αλλά καθόλου ξεπερασμενου) ρυθμού στο "A little Less Conversation".
