Περί post...

Σειρά μου καθώς φαίνεται να βάλω την πινελιά μου στο καλύτερο blog όλων των εποχών. Μερικές κουβέντες για ζέσταμα και για καλή αρχή.
Περί post rock ο λόγος λοιπόν, (μετά από αίτημα και του mr kalpman).

Είναι rock, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, λίγο διαφορετική προφανώς (γιατί να την λένε έτσι αλλιώς?). Τα τραγούδια είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια, η ενορχήστρωση δεν περιορίζεται στα κλασικά όργανα της rock αλλά εμπλουτίζεται με πολλά άλλα (βιολί, τσέλο, τρομπέτα, σαντούρι και ότι άλλο γουστάρει ο καλλιτέχνης) και υπάρχει μια δόση πειραματισμού μπλα μπλα μπλα κτλ.

Αυτό που απουσιάζει (συνήθως εντελώς) είναι οι στίχοι. Και εκεί ακριβώς κρύβεται η μαγεία και η δύναμή της αγαπητέ αναγνώστη. Γιατί όταν έχεις ένα σκέτο τραγούδι με έναν ξερό τίτλο πρέπει να την βρεις μόνος σου την άκρη. Εδώ δεν έχεις τους στίχους να σε καθοδηγούν και να διαμορφώνουν το τι σκέφτεσαι και το πώς νιώθεις ακούγοντας το τραγούδι αλλά το κάνεις μόνος, ψηλαφίζοντας νότες και ήχους καθώς απλώνονται μπροστά σου και πλάθοντάς εικόνες και σκέψεις με αυτά τα υλικά.

Μ’ αρέσει αυτή η μουσική δεν ξέρω αν σας το είπα… μ’ αρέσει γιατί μ’ αφήνει να σκεφτώ (δεν φαντάζεστε πόσο βοηθάει πριν την εξέταση σε μάθημα). Και είναι πραγματικά απίστευτο το που μπορεί να σε οδηγήσει ένα τραγούδι, σε τι σκέψεις μπορείς να καταλήξεις ακούγοντάς το. Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μία σημαντική στιγμή/περίοδος στην ζωή σου, η αρχή ή το τέλος, ένας στόχος, κάτι που έχασες ή κέρδισες, μια επιτυχία ή μια αποτυχία κτλ κτλ... ή κάτι τελείως εκτός τόπου και χρόνου.

Είναι τεράστια η δύναμη της μουσικής (γενικά και ειδικά)… γιατί αν το καλοσκεφτείς τι είναι πέρα από μια σειρά ήχων πεταμένων στην σειρά με βάσει κάποιους κανόνες. Κι όμως επιδρά με τόσους διαφορετικούς τρόπους πάνω μας.
Και για να μην ξεφύγω κι άλλο (δεν με πάει το γράψιμο πώς να το κάνουμε) πάρτε ένα πολυαγαπημένο τραγούδι από τους Godspeed You Black Emperor.