Είμαι αρκετά σίγουρος πως κάπου σ' αυτό το blog έχουν αναφερθεί ξανά οι ανάπηροι μαυροφοίνικες, αλλά ποιος ψάχνει τώρα...Αυτό που μας ενδιαφέρει στην προκειμένη περίπτωση, είναι πως το καινούριο album που έβγαλαν πριν λίγο καιρό παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μέχρι πριν κανένα μήνα άκουγα συστηματικά το I, Vigilante στο δρόμο και χάρηκα ιδιαιτέρως με τα νέα αυτής της κυκλοφορίας.Σίγουρα λοιπόν δεν ανακαλύπτουν κάτι καινούριο και δεν καινοτομούν αλλά κινούμενοι σε γνώριμα μονοπάτια και σκορπίζοντας πινελιές και αρώματα δανεισμένα από γνωστά και αγαπημένα συγκροτήματα (παλιοήχος κατά τον κο Τζόρτζ Μ.), δημιουργούν ένα πολύ πλούσιο και καλοδεμένο μείγμα. Μελωδικός και μπαλανταδόρικος progresivo-ειδής ήχος δεχόμενος συχνές ηλεκτρικές κιθαριστικές εκκενώσεις και με τα πλήκτρα να δείχνουν πιο έντονα την παρουσία τους συγκριτικά με παλιότερες δουλείες τους, φτιάχνουν ένα δίσκο που ακούγεται ολόκληρος και σου μένει στο μυαλό. Στιχουργικά αυτή τη φορά τους απασχολούν οι πολυμήχανοι πίθηκοι που όλοι μαζί ονομάζονται ανθρωπότητα, η αδικία, η διαφθορά και η ελπίδα που δεν χάνεται (ειδικά το τελευταίο συναίσθημα μας ψιλοχρειάζεται αυτό το διάστημα). Και κλείνοντας με τον παραδοσιακό μας τρόπο, 2 κομμάτια προς αποδείξεως των γραφομένων...over and out.
Υ.Γ. Μ' αρέσει που κάνω διάλλειμα από το γράψιμο για να γράψω...όμορφα
